7-9.04.2017

XV Συμπόσιο της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας

Συμμετοχές από ΒΨΕ:

Α. Μούτσιανου: Ιστορικά πεπρωμένα της μητρικής αποτυχίας

Κ. Φελέκη: Η ψυχαναλυτική συνάντηση ως αισθητική εμπειρία

Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου: Μητρικός θρήνος για το έμφυλο σώμα

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Mε ιδιαίτερη ευχαρίστηση σας υποδεχόμαστε στο XV Συμπόσιο της Ελληνικής Εταιρεί- ας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας που πραγματοποιείται στην Αθήνα από τις 7 μέ- χρι και τις 9 Απριλίου του 2017. Ο τίτλος του είναι: Επανάληψη της ιστορίας ή νέα εμπειρία;

Παρελθόν και παρόν στην ψυχαναλυτική διαδικασία. Το Συμπόσιο απευθύνεται καταρχήν στους ψυχαναλυτές, αλλά και στους ψυχιάτρους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας. Ελπίζουμε ότι θα αποτελέσει χώρο διαλό- γου και ανταλλαγής και θα δώσει ερεθίσματα για σκέψη και εμβάθυνση στο ζήτημα της διαλεκτικής παρελθόντος και παρόντος από την οπτική γωνία της ψυχαναλυτικής κλινικής πρακτικής.

Η προβληματική του Συμποσίου θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: Σύμφωνα με την κλασική άποψη, όσα φέρνει ο αναλυόμενος στην ψυχαναλυτική συνεδρία έχουν τις πρωταρχικές τους πηγές στις σχέσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος, οι οποίες, στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής διαδικασίας, αναβιώνουν και επαναλαμβάνονται. Ωστόσο, η παρούσα σχέση του αναλυόμενου με τον ψυχαναλυτή δεν επηρεάζει εντέλει την ποιότητα του υλικού που αναδύεται; Πολλοί είναι πλέον οι ψυχαναλυτές που υποστηρίζουν ότι το σημαντικό στοιχείο είναι η νέα εμπειρία, εκείνη της σχέσης και της αλληλεπίδρασης των δύο πρωταγωνιστών της ψυχαναλυτικής διαδικασίας, στην οποία και αναφέρεται ασυ- νείδητα ο αναλυόμενος. Άλλοι ακόμα, εδώ και αρκετές δεκαετίες, διατυπώνουν μια συν- θετική άποψη, υποστηρίζοντας ότι το υλικό των συνεδριών έχει πολλαπλές πηγές και ότι σχετίζεται τόσο με την ιστορία του αναλυόμενου, όσο και με την παρούσα εμπειρία της συνάντησης και της αλληλεπίδρασής του με τον ψυχαναλυτή. Τέλος, σε κάθε περίπτωση, είναι δύσκολο στις παρούσες συνθήκες να αγνοήσει κανείς τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει η «ενεστώσα» επίδραση ενός ραγδαία, πολλές φορές βίαια μεταβαλλόμενου κοινωνικού περιβάλλοντος στη δουλειά του ψυχαναλυτικού –και ευρύτερα του ψυχοθε- ραπευτικού– ζεύγους.

Η Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, από την ίδρυση της οποίας συ- μπληρώνονται φέτος 40 χρόνια, επεδίωξε εξαρχής να συνδέσει την δραστηριότητά της με την ανταπόκριση στις ανάγκες μιας εξελισσόμενης κλινικής πραγματικότητας - και αυτή ήταν η αφετηρία για την επιλογή του συγκεκριμένου θέματος για το Συμπόσιο. Ωστόσο η διαλεκτική παρελθόντος και παρόντος δεν έχει μόνο κλινικές διαστάσεις. Αφορά και πολλές άλλες περιοχές της σκέψης, καθώς και των επιστημών του ανθρώπου. Σε ειδικές συνεδρίες του Συμποσίου επιδιώκεται ο διάλογος και η αναζήτηση σημείων επαφής στη θεώρηση της σχέσης του παρελθόντος με το παρόν μεταξύ της Ψυχανάλυσης και της Φι- λοσοφίας, καθώς και της Ιστορίας. Το Συμπόσιό μας λοιπόν αφορά και επιστήμονες των επιστημών του ανθρώπου και διανοουμένους - με τους οποίους πάντα οι ψυχαναλυτές επιδιώκουν να συνομιλήσουν. Η Οργανωτική Επιτροπή θα καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε το Συμπόσιο να αποτελέσει χώρο επιστημονικής σκέψης και ανοικτού, δημιουργικού διαλόγου. Σε αυτό βέβαια θα παίξει αποφασιστικό ρόλο και η ενεργή συμμετοχή σας.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μήνυμα Οργανωτικής Επιτροπής 3 Επιτροπές Συμποσίου 4 Γενικές Πληροφορίες 5 Ημερήσιο Πρόγραμμα

Παρασκευή 7 Απριλίου 7 Σάββατο 8 Απριλίου 10 Κυριακή 9 Απριλίου 14

Περιλήψεις

Διαλέξεις & Ομιλίες 18 Στρογγυλά τραπέζια, Ομάδες Εργασίας, 26

Κλινικά εργαστήρια

Ελεύθερες Ανακοινώσεις 46 Ευρετήριο 51

Η Οργανωτική Επιτροπή

4 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ

Οργανωτικός Φορέας

Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας

Αιγίδα

Υπουργείο Υγείας
Ιατρική Σχολή του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών International Federation of Psychoanalytic Societies
Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (EΨΕ)

Επιστημονική Συνεργασία

Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία
Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού και Εφήβου

Τιμητική Επιτροπή

Α. Αλεξανδρή • Α. Γιαννακούλας • Μ. Γιωσαφάτ • Γ. Μωραΐτης Π. Σακελλαρόπουλος • Ι. Τσιάντης

Οργανωτική Επιτροπή

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 5

Πρόεδρος: Μέλη:

Β. Φαλάρας
Γρ. Βασλαματζής • Κ. Εμμανουηλίδης • Λ. Κοράλλη • Β. Κωνσταντινίδου Τ. Λαζαράτου • Γρ. Μανιαδάκης • Ν. Παναγιωτοπούλου • Τζ. Σουμάκη Α. Σπυροπούλου • Β. Φαλάρας • Γ. Χαλκιά • Γ. Χατζησταυράκης

Οι εργασίες του Συμποσίου θα διεξαχθούν στο ξενοδοχείο Divani Palace Acropolis στις αίθουσες ΕΡΕΧΘΕΙΟ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’ & ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’.

Διερμηνεία

Στις διαλέξεις των ξένων ομιλητών θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση από τα Αγγλικά.

Ομαδικές εποπτείες – Ομάδες εργασίας – Κλινικά εργαστήρια

Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων σε κάθε εποπτεία: 30. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας για την εγγραφή. Οι εποπτείες θα διεξαχθούν στην Αγγλική γλώσσα.

Σε ορισμένες ομάδες εργασίας και κλινικά εργαστήρια τίθενται περιορισμοί όσον αφορά στον αριθμό και την ιδιότητα των συμμετεχόντων. Ειδικότερα:

Κλινικό εργαστήριο «Η ανάλυση ως ψυχική εργασία στο παρόν»

Απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες ΨΥ και εκπαιδευόμενους ψυχαναλυτικών εταιρειών. Απαιτείται προεγγραφή και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 30.

Ομάδα εργασίας «Ερμηνεία και χρόνος στην αναλυτική θεραπεία ζεύγους»

Απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες ΨΥ και εκπαιδευόμενους ψυχαναλυτικών εταιρειών. Απαιτείται προεγγραφή.

Ομάδα εργασίας «Clinical Winnicott: Travelling a revolutionary road»

Απευθύνεται αποκλειστικά στα μέλη της ΕΕΨΨ

Κλινικό εργαστήριο «Μητρικός θρήνος για το έμφυλο σώμα»

Απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες ΨΥ και εκπαιδευόμενους ψυχαναλυτικών εταιρειών. Απαιτείται προεγγραφή και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 30.

Επιστημονική Επιτροπή

Δ. Αναστασόπουλος • Ε. Γ. Ασλανίδης • Γρ. Βασλαματζής • Ε. Βλαχάκη
Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου • Χ. Καραμανωλάκη • Θ. Κατριός • Δ. Κυριαζής Α. Μούτσιανου • Δ. Ρήγας • Κ. Ταλφανίδης • Στ. Τουρνής • Ν. Χαμπέρης

Επιστημονική Γραμματεία - ΕΕΨΨ

Σωτηρία Καλαμπαλίκη - Ορσία Σοφρά Μιχαλακοπούλου 41-43, 115 28 Αθήνα Τηλ.: 2107712901 • Εmail: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οργανωτικό Γραφείο - Γραμματεία Συμποσίου

Easy Travel • Αναγνωστοπούλου 19, 106 73 Αθήνα Τηλ. 210 3615201, 210 3609442 · Fax: 210 3625572 Email: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ημερομηνίες

7 - 9 Απριλίου 2017

Χώρος διεξαγωγής εργασιών

6 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 7

Ονομαστικές κονκάρδες

Οι σύνεδροι είναι απαραίτητο να φορούν συνεχώς την ονομαστική κονκάρδα που θα παραλάβουν από τη Γραμματεία.

Γραμματεία Συμποσίου

Η Γραμματεία, αρμόδια για τη διεκπεραίωση των νέων εγγραφών και την τακτοποίηση τυχόν εκκρεμούντων λογαριασμών, θα λειτουργεί συνεχώς κατά τις ώρες των εργασιών του Συμποσίου.

Πιστοποιητικά παρακολούθησης

Οι σύνεδροι θα μπορούν να παραλαμβάνουν το πιστοποιητικό τους από τη Γραμματεία, από το πρωί της Κυριακής 9 Απριλίου.

Υλικό για προβολή

Οι συγγραφείς / παρουσιαστές παρακαλούνται να παραδίδουν στη Γραμματεία το προς προβολή υλικό τους (αρχεία powerpoint) τουλάχιστον δύο ώρες πριν από την προγραμματισμένη ώρα παρουσίασης.

Διαλείμματα καφέ

Ο καφές κατά τα διαλείμματα θα σερβίρεται καθημερινά στο φουαγέ του ξενοδοχείου.

Δεξίωση

Μετά τη λήξη των εργασιών του Παρασκευής 7 Απριλίου θα ακολουθήσει απλή δεξίωση στο φουαγέ του ξενοδοχείου.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

10.00-11.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
Προεδρείο: Β. Φαλάρας, Τζ. Σουμάκη

Προσφωνήσεις - Χαιρετισμοί

Καθηγητής Ε. Πατσούρης, Κοσμήτορας Σχολής Επιστημών Υγείας ΕΚΠΑ
Α. Παπαδόπουλος, Διοικητής 1ης Υγειονομικής Περιφέρειας Αττικής
Δ. Πλουμπίδης, Πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας
Μ. Γιωσαφάτ, Ιδρυτικό Μέλος της ΕΕΨΨ, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας

Δ. Αναστασόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού και Εφήβου
Θ. Κατριός, Πρόεδρος της Βορειοελλαδικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας
Κλ. Ναυρίδης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας

Β. Φαλάρας, Πρόεδρος της ΕΕΨΨ: Εισαγωγή στο θέμα του Συμποσίου

11.00-12.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΟΜΙΛΙΕΣ

Προεδρείο: Ομιλητές:

Ν. Χαμπέρης
Χ. Καραμανωλάκη: H ασυνείδητη επικοινωνία τότε και τώρα
Κ. Ταλφανίδης: Παρελθόν και παρόν στο παιχνίδι. Μια ιστορική αναδρομή

12.15-12.45 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ

8 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

12.45-14.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Η Μητέρα ως αισθητικό αντικείμενο στη δοκιμασία του χρόνου

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 9

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλητές:

Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία
Γρ. Μανιαδάκης
Α. Μούτσιανου: Ιστορικά πεπρωμένα της μητρικής αποτυχίας Κ. Φελέκη: Η ψυχαναλυτική συνάντηση ως αισθητική εμπειρία

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλητές:

Ελληνική Εταιρία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού & Εφήβου Δ. Αναστασόπουλος
Σ. Ανασοντζή: Ο χρόνος του Νεύτωνα και ο χρόνος του Νταλί: Ψυχικός και σωματικός πόνος στη διαμόρφωση του ψυχοθεραπευτικού χρόνου Μ. Ματσουκά: Το βίωμα του χρόνου σε παιδιά και εφήβους

12.45-14.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μελετώντας το έργο του D.W. Winnicott - 1

Ο. Σκλείδη: Όταν η βία και η ντροπή ‘παγώνουν’ τον χρόνο 15.30-17.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Ομαδικότητες σε κλινικο-θεωρητικά ψυχαναλυτικά πλαίσια

Προεδρείο: Ομιλητές:

Κ. Ταλφανίδης
Ε. Γυφτοπούλου: Όταν ο αναλυτής συναντά τον αναλυόμενο:
Η συνθήκη του «αμοιβαίου ταΐσματος»
Μ. Κοκκώση: Αναζητώντας αυτό που δεν ορίζεται στη σκέψη: Αμφίπλευρη φαντασίωση για το αντικείμενο και μεταβατικός χώρος
στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία οριακού ασθενούς
Γ. Χατζησταυράκης: «Όταν ο ασθενής δεν μπορεί να παίξει». Κάποιες σκέψεις σχετικά με τη σύλληψη της ψυχαναλυτικής διαδικασίας ως παιχνιδιού

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλητές:

Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας
Κλ. Ναυρίδης
Κλ. Ναυρίδης: Ενδοψυχική ομαδικότητα και μεταβίβαση στην ατομική ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία
Μ. Πέτρου: Η ψυχή εκτείνεται ως αυτοσκοπός και ως κρίκος
Α. Τόλιου: Αντηχήσεις της εσωτερικής ομαδικότητας με εξωτερικές ομάδες στη θεραπεία με τον ψυχωτικό άρρωστο.
Ε. Ιωάννοβιτς: Η εργασία του τραυματικού στο κλινικό πλαίσιο της ομάδας

12.45-14.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ B’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Παρελθόν και παρόν στη θεραπευτική κατάσταση

15.30-17.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ

Προεδρείο: Ομιλητές:

Χ. Καραμανωλάκη
Κ. Εμμανουηλίδης: Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών:
Η ψυχαναλυτική διαδικασία και η θεραπευτική πράξη
Β. Κωνσταντινίδου: Το παιδί εντός... Παρελθόν ασυνείδητο ή παρόν ασυνείδητο;

Προεδρείο:
Επόπτης:
Παρουσίαση κλινικού υλικού:

Δ. Κυριαζής
R. Lombardi
Κ. Βασιλοπούλου

14.15-15.30 | ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ

17.30-18.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΟΜΙΛΙΕΣ

15.30-17.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Χώρος και χρόνος στην ψυχοθεραπεία παιδιών και εφήβων

Προεδρείο: Ομιλητές:

Β. Φαλάρας
Ε. Γ. Ασλανίδης: Ο χρόνος ως αποδιοπομπαίος τράγος
Δ. Κυριαζής: Προβλήματα τεχνικής και θεωρίας στην αντιμετώπιση της ψυχωτικής διεργασίας: Αντιμετωπίζοντας την «μαύρη τρύπα»

10 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

18.15-18.45 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 18.45-20.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Ομιλητής:

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 11

Γρ. Βασλαματζής
R. Lombardi: Heritage of the past or new frontier of the psychoanalytic exploration? From Bodily Drives to Body-Mind Dissociation

Προεδρείο: Ομιλητές:

Δ. Κυριαζής
Τζ. Σουμάκη: Η ασυνείδητη συμφωνία των συντρόφων.
Η περίπτωση της Ζωής
Γ. Καπράλος: Προς τη δόμηση της «δυαδικής μεμβράνης»

20.15 | ΔΕΞΙΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Με αφορμή την έκδοση στην ελληνική γλώσσα του βιβλίου του R. D. Hinshelwood «Η Κλαϊνική σκέψη στην κλινική πράξη»

Προεδρείο: Γρ. Βασλαματζής, Γρ. Μανιαδάκης
Ομιλητές: Γ. Χαλκιά: Ιστορική αιτιότητα ή ερμηνεία στο εδώ και τώρα;

Π. Χατζητάσκος: Καταστρεπτικός ναρκισσισμός: Από την ερμηνεία της

μεταβίβασης στην ερμηνεία του πλαισίου

Σχολιαστής: R.D. Hinshelwood

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Ερμηνεία και χρόνος στην αναλυτική θεραπεία ζεύγους

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Κ. Εμμανουηλίδης
Π. Κορκοκίου: H ψυχοθεραπευτική εμπειρία με αυτιστικά άτομα: μια άλλη χρονικότητα
Χ. Κοντού: O αρχαίος μύθος της Περσεφόνης ως νέα εμπειρία
Κ. Θανοπούλου: Σιωπηλά πένθη, ανείπωτες τραυματικές ιστορίες και μετάδοση: Από το εκεί και τότε στο εδώ και τώρα
Ι. Μοσκόφη: Συνδέοντας και αποσυνδέοντας επιφαινόμενα και υποκείμενη ψυχική λειτουργία: Μελέτη περίπτωσης ψυχολογικής αξιολόγησης άνδρα με βραχύ ψυχωσικό επεισόδιο

11.00-11.30 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Ομιλητής:

Μ. Γιωσαφάτ
R. D. Hinshelwood: Recurrence of the Past or New Experience. Catastrophe – or not?

12 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Για τη σκέψη, το χρόνο, τη συνείδηση και το ασυνείδητο στις φυσικές επιστήμες και στην ψυχανάλυση: Επιστημολογική προσέγγιση

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 13

Προεδρείο: Ομιλητές:

Δ. Κυριαζής
Μ. Λειβαδίτης: Νόηση και συνειδητότητα Α. Χατζημωϋσής: Η γνώση του εαυτού
Σ. Δεληβογιατζής: Σκέψη και «Υποκείμενο»

Προεδρείο: Ομιλητές:

Χ. Καραμανωλάκη
Δ. Ρήγας: Αδιέξοδα σε συνθήκες κοινωνική κρίσης. Κοινωνική βία:
Η Επιστροφή του Πρωτόγονου
Β. Φαλάρας: “Εκεί και τότε” ή “εδώ και τώρα”; Παρελθόν και παρόν στην ψυχαναλυτική διαδικασία

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’ ΚΛΙΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

18.00-18.30 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 18:30 - 20:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΚΛΙΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ Προεδρείο: Θ. Κατριός

Ομιλήτρια: Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου: Μητρικός θρήνος για το έμφυλο σώμα Σχολιάστρια: Χ. Καραμανωλάκη

18:30 - 20:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Άνθρωποι σε κίνηση. Ψυχαναλυτική προσέγγιση στο φαινόμενο της μετανάστευσης

Προεδρείο: Ομιλητής:

Ν. Χαμπέρης
Γρ. Βασλαματζής: Η ανάλυση ως ψυχική εργασία στο παρόν

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ

Προεδρείο:
Επόπτης:
Παρουσίαση κλινικού υλικού:

Τζ. Σουμάκη V. Bonaminio Κ. Μπακαλού

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Γ. Χατζησταυράκης
Ν. Παναγιωτοπούλου: Ο καταναγκασμός της επανάληψης ως φύλακας ζωής Τ. Λαζαράτου: Μετανάστευση και συναρθρώσεις του κοινωνικού διακυβεύματος με το ψυχαναλυτικό ήθος

14.30-16.00 | ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ 16:00 - 16:45 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

18:30 - 20:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Προεδρείο: Δ. Ρήγας
Ομιλητής: V. Bonaminio: Clinical Winnicott: Travelling a revolutionary road

ΟΜΙΛΙΑ

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Δ. Ρήγας
Τ. Λαζαράτου και Ν. Παναγιωτοπούλου: Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας: 40 χρόνια δια-μόρφωση

16:45 - 18:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΟΜΙΛΙΕΣ

14 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 15

ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μελετώντας το έργο του D.W. Winnicott - 2

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

Προεδρείο: Ομιλητές:

Κ. Ταλφανίδης
Μ. Αριμπλιά: «...Είναι μια απάτη, μια μεταμφίεση...» Η έννοια της εγκατοίκησης (indwelling) της ψυχής στο σώμα, ψυχοσωματικές εκδηλώσεις και η σχέση τους με τον ψευδή εαυτό
Λ. Κοράλλη: Ο μονόλογος της επανάληψης και η διαλεκτική του υπάρχειν (being)
Α. Σταθόπουλος: Η έννοια «εαυτός» (self) στο έργο του Winnicott

Προεδρείο: Ομιλητές:

Σ.Τουρνής
Μ. Κρητικού: Η ερμηνεία στην Ομαδική Ανάλυση
Ν. Τσιπά: Το «όριο», ο «ενδιάμεσος χώρος» και η ιστορικότητα του χρόνου Σ. Χαραλαμπίδης: Μια σχεσιακή ψυχαναλυτική οπτική της ατομικής ψυχανάλυσης ως ομαδική ψυχοθεραπεία με δυο άτομα

09:30 -11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Νέες μορφές ψυχικής οργάνωσης: Ζητήματα θεωρίας και κλινικής

11.00-11.30 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Από το παρόν στο ιστορικό παρελθόν. Διαδρομές προς έναν άλλο τόπο;

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Ε. Βλαχάκη
Μ. Λουτζακλή: «Σταθερές ταλαντώσεις» μεταξύ ψυχαναλυτικής θεωρίας, τεχνικής και δημιουργικότητας του θεραπευτή
Μ. Δεδούλη: Η αβέβαιη πορεία προς το αντικείμενο, όπως αποτυπώνεται στη μεταβίβαση και την καλλιτεχνική δημιουργία αναλυόμενης με οριακή δομή - ή ο αγώνας για την ένταξη στη χρονικότητα
Α. Σπυροπούλου: Σύγχρονοι προβληματισμοί για μια ψυχαναλυτική κατανόηση του hacking

Προεδρείο: Ομιλητές:

Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου
E. Γαζή: «Ένοχοι ιστορίας»; Η ιστορική συνείδηση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν
Β. Καραμανωλάκης: Το ανιστόρητο παρελθόν: Η καύση των φακέλων πολιτικών φρονημάτων
Γρ. Μανιαδάκης: Το συλλογικό τραύμα: Ένα διαγενεακό στοιχείο ταυτότητας;

Σχολιαστής: Γρ. Βασλαματζής

16 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Η θεραπευτική τομή στη διαγενεακή μοίρα

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Διαγνωστική και Θεραπευτική Μονάδα για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης» Τζ. Σουμάκη
Μ. Νάρνου: «Θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και ξαφνικά όλοι θα δουν ότι είμαι η πιο όμορφη!»: Απόπειρες απαρτίωσης ενός 10χρονου κοριτσιού

Δ. Πιπιτσούλη: Η γονεϊκότητα ως κίνητρο και αφετηρία για την επεξεργασία

τραυμάτων: «Εγώ χρειάζομαι το φάρμακο!»
Σχολιάστρια: Ν. Ταλούμη: Το φάντασμα των θεμελίων στους προβολείς της

θεραπευτικής σχέσης

11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ & ΟΜΙΛΙΕΣ

Προεδρείο:
Επόπτης:
Παρουσίαση κλινικού υλικού:

Σ. Τουρνής
R. D. Hinshelwood Δ. Κακατσάκη

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Β. Φαλάρας
Ομιλητής: V. Bonaminio: The analysand’s and the analyst’s bodies and their virtual

relationship in the consulting room: The analyst’s responsibility in managing complexity and articulation of technique

14:30 - 15:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΚΑΤΑΛΗΚΤΗΡΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
Β. Φαλάρας, Χ. Καραμανωλάκη

18 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

HERITAGE OF THE PAST OR NEW FRONTIER OF THE PSYCHOANALYTIC EXPLORATION? FROM BODILY DRIVES TO BODY - MIND DISSOCIATION

Riccardo Lombardi

This lecture brings the body-mind relationship to the center of psychoanalytic at- tention, starting off with the clinical needs of the so-called difficult patient. Today’s analysand often engages relatively easily in relational interaction, but reveals, at a deeper level, a distinctly imitative tendency. Hence the importance of the analyst’s not riveting the analysand’s attention on relational dynamics, which might foster an orientation towards dissimulation and compliance, instead of stimulating the focus on his relationship with himself. This is not a question of a regression to one-person psychology, because the working through is relationally based and driven by the shared responsibility of both partners in the analytic relationship. Whereas Freud emphasized the instinctual body which aspires to unbounded gratification, the author, by contrast, stresses a condition of body-mind dissoci- ation and the body’s disappearance from the mind’s horizon. This issue is con- fronted in the clinical setting by exploring in real time the internal arrangements used by the patient in relation to his body, his mind and the relationship between them, while stimulating his responsibility in terms of change. On the deep levels connected to the body-mind relationship, the intersubjectivity of the analytic en- counter thus tends to focus on the analysand and his primary need to localize him- self and his body, eschewing artificial relational forms dominated by dissociation and compliance. A clinical example of body-mind dissociation is presented, and implications of the so-called somatic countertransference are explored.

RECURRENCE OF THE PAST OR NEW EXPERIENCE. CATASTROPHE - OR NOT?

Robert D. Hinshelwood

The question that I want to discuss is: If a psychoanalytic treatment is a new expe- rience for a patient, what is it that is new? Here I shall consider the view that what is new for our patients is the capacity to join with the analyst in knowing some- thing more about themselves, which they may have to work through. However, there is still the problem of how we know each other’s minds. I shall draw on Bion’s idea that intuiting another person’s mind is a different category form knowing something in the material world, and can be recognised by a sense of live contact with each other

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 19

THE ANALYSAND’S AND THE ANALYST’S BODIES AND THEIR VIRTUAL RELATIONSHIP IN THE CONSULTING ROOM: THE ANALYST’S RESPONSIBILITY IN MANAGING COMPLEXITY AND ARTICULATION OF TECHNIQUE

Vincenzo Bonaminio

It is not hyperbolic to say that psychoanalysis was born with the body. The body of those young hysterical women, who at the end of the 1800, would rush into the practice of the most famous neuro-pathologists of those times, with their fainting, mysterious paralyses, temporary blindness, and with all the repertoire of symptoms that for decades constituted the challenge of the times: i.e., to understand this illness where the body, even with all its “heavy presence”, escaped any understanding. Freud’s expression Organsprache (1915), the language of the organ, is revolutionary because it captures the essence of the “thing” that cannot be said, but at the same time finds a way to communicate through the body.

Let us consider for a second the inner semantics of this expression, which amounts to some kind of oxymoron, since language, which is by definition semantics, was born exactly to evolve the human condition from the very condition of barely rep- resentable sensations.

With this oxymoron, Freud confronts the paradox that is the essence of hysteria itself: the body, violated by real abuse or by infantile sexuality phantasies, carries scars that cannot be said but that search for a way of expressing themselves.
The author insists on the topic of communication because it is the specific perspec- tive he wishes to give to this work: to focus on the dynamics of the bodies of the analysand and the analyst in the consulting room, of their, so to say, “always being on the verge of touching” without ever physically touching.

The author wonders how is it possible that along the evolutionary path of psycho- analysis, up to today’s significant subtleties, the body almost disappeared from the psychoanalysts’ horizon, except for some valuable recent contributions like Ales- sandra Lemma’s and other few authors.

One may wonder if André Green’s statement (1995) “Has Psychoanalysis Anything to Do with Sexuality, provocatively - I guess - delivered as “Sigmund Freud Birthday Lecture” at “The Anna Freud Centre” in London, is true also for the body. His correct recall, as an attentive guardian of psychoanalysis, was pointing to the fact that the central element of psychoanalysis, infant sexuality (also - not by chance - connected to the body), had become, in contemporary psychoanalysis, progressively diluted, as if the analysts themselves had towards sexuality, the same resistance that Freud had identified in patients, but also in his educated audience (Freud, 1913). Recently, Alessandra Lemma’s writings have brought back the body at the forefront

20 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

of the analytic scene, especially as far as adolescents are concerned, in line with the Laufers’ tradition, and with the many contributions of French psychoanalysts on the pubertal body (among the others, see P Gutton, 2013)
This paper will emphasize the clinical dimension of the topic by presenting detailed clinical material

Η ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Χαρά Καραμανωλάκη

Η προτροπή του Freud (1912) στους ψυχαναλυτές να στρέψουν το ασυνείδητο τους σαν ένα αντιληπτικό όργανο προς ό,τι μεταδίδεται από το ασυνείδητο του αναλυόμενου, έθεσε το θέμα της ασυνείδητης επικοινωνίας. Η ανάγκη του να κατανοήσει τα ψυχικά φαινόμενα, που υπόκεινται της μετάδοσης της σκέψης, τον οδήγησαν -μαζί με τον άλλο παθιασμένο ερευνητή του ψυχισμού τον Ferenczi- σε επισκέψεις σε διάσημα μέντιουμ της εποχής τους. Από την αλληλογραφία Freud-Ferenczi αποκαλύπτεται η συμφωνία τους στην άποψη ότι στον ψυχισμό του μέντιουμ σε μια κατάσταση παθητικότητας μπο- ρούν να αντανακλώνται επιθυμίες ή ασυνείδητοι σχηματισμοί ενεργοί στο συνομιλητή του. Είναι μια άποψη πρόδρομος της ανακάλυψης των κατοπτρικών νευρώνων και του μηχανισμού της ενσωματωμένης προσομοίωσης από τους σύγχρονους νευροφυσιολό- γους; Μέσω του έμφυτου μηχανισμού της ενσωματωμένης προσομοίωσης ενεργοποι- είται η αυτόματη, ασυνείδητη αναπαραγωγή της συγκινησιακής κατάστασης του άλλου. Έτσι το σώμα αναδεικνύεται σε όχημα όχι μόνο μεταφοράς και έκφρασης του νοήμα- τος, αλλά και σε αποκωδικοποιητή του.

Η κλινική πράξη έχει αποδείξει τη σημασία της αμφίδρομης ασυνείδητης επικοινωνίας στο αναλυτικό ζευγάρι. Αν στη διάταξη πρόσωπο με πρόσωπο μπορούμε να αποδώ- σουμε στο βλέμμα τη δυνατότητα καταγραφής της μη λεκτικής επικοινωνίας, στη χρήση του ντιβανιού η ασυνείδητη επικοινωνία αποκτά μια μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Μέσα από στιγμιότυπα από δύο αναλύσεις, όπου αποκαλύπτεται στην αναλύτρια η ασυνείδη- τη επικοινωνία του αναλυτικού ζεύγους μέσω των ονείρων των αναλυόμενων, η παρού- σα εργασία συζητά τη διαδικασία αυτή.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Κωνσταντίνος Ταλφανίδης

Δεν είμαι σίγουρος αν το ερώτημα με βάση το οποίο καλούμαστε να εργαστούμε σε αυτό το Συμπόσιο μπορεί να απαντηθεί. Είναι όμως χρήσιμο που τίθεται ακόμη κι αν δεν απαντηθεί. Μέσα στο πλαίσιο που θέτει η θεματολογία του Συμποσίου, θα επιχει-

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 21

ρήσω μια ιστορική αναδρομή για το πώς η ψυχαναλυτική θεωρία, κλινική και τεχνική προσπάθησε να απαντήσει στο τι «παίζεται» στο παιχνίδι;
Οι ψυχαναλυτές από πολύ ενωρίς ενδιαφέρθηκαν για τη σχέση του παιχνιδιού με τη φαντασία/παρελθόν(;) και την πραγματικότητα/παρόν(;). Ο Freud από το 1900 έως το 1911 αναφέρεται στο παιχνίδι με όρους δυναμικούς τοπογραφικούς και οικονομικούς. Το παιχνίδι τίθεται υπό την αιγίδα της αρχής της ευχαρίστησης/δυσαρέσκειας και των ερωτικών ενορμήσεων, σύμφωνα με την 1η θεωρία για τις ενορμήσεις που ισχύει αυτή την περίοδο.

Κατά τη 2η δεκαετία του 20ου αιώνα έχουμε δυο κομβικά σημεία στην εξέλιξη της σημα- σίας του παιχνιδιού για την ψυχαναλυτική θεωρία και τεχνική. Το πρώτο σημείο είναι η εισαγωγή της ψυχανάλυσης των παιδιών και του παιχνιδιού στην τεχνική της από την Hermine von Hug-Hellmuth και το δεύτερο σημείο είναι ότι ο Freud στο Πέραν από την αρχή της ευχαρίστησης χρησιμοποιεί το παιχνίδι ως παράδειγμα και ως έναν από τους βασικούς πυλώνες της θεωρητικής στροφής που κάνει.

Η M. Klein θα τελειοποιήσει την τεχνική της χρήσης του παιχνιδιού στην ψυχανάλυση των παιδιών και θα το θεωρήσει ως το κύριο μεταβιβαστικό όχημα. Η A. Freud στο ύστερο έργο της θα δώσει μια αναπτυξιακή διάσταση στο παιχνίδι εντάσσοντάς το στις εξελικτικές γραμμές. Το έργο του D. W. Winnicott συνιστά την επόμενη τομή. Το παιχνίδι πλέον τίθεται στο κέντρο της ψυχοθεραπείας (ενηλίκων και παιδιών).

Σύγχρονοι ψυχαναλυτές όπως ο P. Casement, ο A. Ferro, ο P. Fonagy, o A. Green και ο M. Parsons έχοντας διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες θα συμβάλλουν στο ερώτημα του τι «παίζεται» στο παιχνίδι.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

Επαμεινώνδας Ασλανίδης

Ο χρόνος ως αποδιοπομπαίος τράγος αντιστοιχεί στον χρόνο-που-τελειώνει. Ο χρό- νος-που-τελειώνει είναι ο χρόνος που πηγάζει από το σώμα, όπως η ενόρμηση, εν αντι- θέσει προς τον χρόνο του Αριστοτέλη, που νοείται σαν αριθμός μιας ακατάπαυστης κίνησης: η κίνηση αυτή θεωρείται ατελεύτητη, όπως η κίνηση των πλανητών. Ο αριστο- τελικός χρόνος, ο χρόνος-που-δεν-τελειώνει, δεσπόζει σε όλη την αρχαιότητα μέχρι τον Άγιο Αυγουστίνο, τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Ο χρόνος-που-δεν-τελειώνει δεν είναι ουσιαστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αλλά ανθρώπινη παρατήρηση της κίνησης των άστρων: είναι κοινός για όλους. Είναι ο χρόνος που βρίσκουμε γύρω μας όταν ξυπνάμε, εντός του εκάστοτε καθεστώτος ιστορικότητος, σε αντιδιαστολή προς τον ιδιωτικό χρόνο του ονείρου. Δεν πρέπει να συγχέεται με την εμπειρία ενός χρόνου που, υπό το κράτος μιας ψευδαίσθησης παντοδυναμίας, ούτε κι αυτός τελειώνει. Αυτός, όμως, ο ανθρωπογενής χρόνος που επίσης δεν τελειώνει είναι η άρνηση της θνητότητας: πρόκειται για την αχρο-

22 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

νικότητα του απολεσθέντος αντικειμένου ως ενδοψυχικής σκιάς, που πέφτει για πάντα πάνω στο Εγώ και αναστέλλει την εργασία του πένθους. Ο χρόνος ως αποδιοπομπαίος τράγος είναι ο εμπρόθετος χρόνος του πένθους, που εκτυλίσσεται με σκοπό τη λήξη του: αλλά ο χρόνος-που-τελειώνει δεν θα φτάσει ποτέ στη δημιουργική του έκβαση, αν δολοφονηθεί καθ’ οδόν ο αγγελιαφόρος της λήξης και αντικατασταθεί από τον άγγελο της παντοδυναμίας.

Άλλωστε, η αυτοκαταστροφικότητα είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον χρόνο της κατά- θλιψης, δηλαδή τον χρόνο-που-δεν-τελειώνει: μπορεί, βέβαια, να συνεχίζει και πανη- γυρικά! Παρουσιάζω δύο είδη «σώματος»: το σώμα της Νεφερτίτη και ένα σωματείο. Και στα δύο είδη πρόκειται για τροπή του σώματος προς αυτό που ονομάζω σωματικο- ποίηση (somatisation) της γλώσσας: λέξεις που χάνουν τη συμβολική αξία τους, καθώς ενεργοποιούνται στην υπηρεσία στοχοποίησης του «τράγου», σε βαθμό λιθοβολισμού.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΩΤΙΚΗΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑΣ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ «ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ»

Δημήτρης Κυριαζής

Η ψυχωτική διεργασία παραμένει και στις μέρες μας ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης, αλλά και της ψυχιατρικής. Οικοδομώντας πάνω στην σκέψη του Winnicott, του Bion, στη νευροψυχανάλυση, στην κλινική πείρα αλλά και στην σχετική γενικότερη βιβλιογραφία, στην παρούσα εργασία κατατίθεται μια μικρή συμβολή. Αξιοποιείται τόσο η κατανόηση της ιστορίας του υποκειμένου, όπως ξετυλίγεται μέσα από την ανάλυση της μεταβίβασης, όσο και ο παρών χρόνος της διϋ- ποκειμενικής σχέσης ψυχαναλυτή και αναλυομένου προκείμενου να καταστεί εφικτή η αναδιάταξη των φαντασιώσεων του υποκειμένου, να τροποποιηθούν τα σχήματα σκέ- ψης, να ξεπερασθεί το θεραπευτικό αδιέξοδο και οι δομικές ελλείψεις διαταραχής της σκέψεως και να τεθούν υπό έλεγχο τα κλινικά συμπτώματα, μελαγχολία, παραληρητικές ιδέες, ψυχικός πόνος, κ.ά. Κατάλληλο κλινικό υλικό από την αναλυτική ψυχοθεραπεία μιας περίπτωσης υποστηρίζει αυτήν την εργασία.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ: 40 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑ-ΜΟΡΦΩΣΗ

Τέση Λαζαράτου & Νατάσσα Παναγιωτοπούλου

Η αναφορά στην ιστορικότητα της Εταιρείας μας και στα ιδρυτικά της μέλη, στο πλαίσιο του 15ου συνεδρίου, δεν αποσκοπεί μόνο στην εγγραφή της ψυχαναλυτικής μας ταυ- τότητας εντός γενεαλογίας, ούτε αποκλειστικά στο σεβασμό που της οφείλουμε. Αλλά

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 23

πρωτίστως στην ανάδειξη των καταγωγικών στοιχείων ταυτότητας, προκειμένου σήμε- ρα το ερώτημα «Επανάληψη της ιστορίας ή νέα εμπειρία;» να αφορά εκτός της ψυχανα- λυτικής διαδικασίας και στο «παρελθόν και παρόν στον ψυχαναλυτικό θεσμό». Ιστορικές αναγκαιότητες με υποκειμενικές προδιαγραφές, η διαδρομή από την κυριο- λεξία της αναφοράς στην μεταφορά. Δι ́αυτής, το ιστορείν μας καθιστά, ελέω ψυχανα- λυτικών διεργασιών πένθους, ικανούς για την κατασκευή μιας νέας εμπειρίας - θέσης εντός θεσμού : η ζωογόνα χειραφετητική μετατόπιση από την ανάγκη της καταγωγής στην επιθυμία της επιλογής κι από εκεί στην επιλογή της επιθυμίας.

Η ιδρυτική γενιά, ως ιστορική υποκειμενικότητα με βιογραφικό, εργογραφία και συνει- σφορά αλλά κι ως η σύνδεση μας με το προηγηθέν διϊστορικό αφού αυτό εκπροσώπη- σαν όταν ανέλαβαν την συγκρότηση του πρώτου ψυχαναλυτικού θεσμού στην Ελλάδα, αποτελεί το κυρίως θέμα μας.

Ως υποκείμενα αντιφατικών καιρών, κι εμείς μεταφερόμενοι μαζί τους, εκεί και τότε που η ρηξικέλευθη νεοτερικότητα συναρθρώνετο με το αινιγματικό μεταμοντέρνο. Ως φο- ρείς ιδεών και ρευμάτων σκέψης, εκ των υστέρων μέρη κι εμείς, στο υπό κατασκευή ασύμμετρο θεσμικό παράδειγμα. Ως αγωγοί μεταβιβαστικών κι αντιμεταβιβαστικών κρα- δασμών κι εμείς παραλήπτες - ενισχυτές τους. Ως τα εν λόγω πρόσωπα - στα καθ ́ημάς δάσκαλοι και αναλυτές μας, που μας εξασφάλισαν και συνεχίζουν να εξασφαλίζουν το να γίνουμε μέτοχοι σε επιλογές, καταστάσεις και γεγονότα στα οποία παρότι δεν υπήρ- ξαμε τα φέρουμε, μας σφραγίζουν και δη τα (απο)τιμάμε.

ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΑ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ

Δημήτρης Ρήγας

Σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης, όταν αυτές συνδυάζονται με ακραίες ιδεολογίες λαϊ- κισμού και ανάλογη ηγεσία, αναπτύσσονται στο κοινωνικό σύνολο ειδικά ομαδικά δυ- ναμικά, με αποτέλεσμα την κοινωνική παλινδρόμηση και την οργάνωση της κοινωνίας, ή μέρους της ευτυχώς, σύμφωνα με ασυνείδητες πρωτόγονες υποθέσεις που ευνοούν την εμφάνιση κοινωνικής βίας. Η ψυχανάλυση καλείται να εξηγήσει την ψυχοδυναμική που προκαλεί την στροφή προς αυτή την μαζική, από πολλούς ανεκτή, κοινωνική βία. Στις παλινδρομημένες κοινωνικές ομάδες παρατηρούνται αρχαϊκές οργανώσεις ναρ- κισσιστικού ή παρανοϊκού τύπου. Το αν θα επικρατήσει η παρανοειδής οργάνωση, με αποτέλεσμα μαζική κοινωνική βία, αφενός εξαρτάται από το κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο της ομάδας, αφετέρου ενισχύεται ιδιαίτερα από την ύπαρξη ενός διαγενεαλογικού τραύματος, από μια χρόνια ή οξεία κοινωνική κρίση, από μια παρανο- ϊκή κυρίαρχη ιδεολογία σε συνδυασμό με έναν ηγέτη με κακοήθη ναρκισσισμό.

Στην ψυχολογία των μαζών το άτομο παραχωρεί μέρος των ψυχικών του λειτουργιών

24 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

στην ομάδα σε βαθμό που να μπορούμε να μιλάμε για ομαδικό ψυχικό όργανο ή ομα- δική ψυχική μεμβράνη. Στα ομαδικά δυναμικά που αναπτύσσονται σημαντικό ρόλο έχει ο φθόνος, η σχάση, οι προβλητικοί μηχανισμοί και η ταύτιση με τον επιτιθέμενο, με συ- νέπεια η καταφυγή στη βία να φαίνεται απολύτως δικαιολογημένη στο εγώ.

«ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ» Η «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ»; ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Βασίλης Φαλάρας

Ενώ σε μια πρώτη περίοδο κυριαρχούσε η άποψη ότι το περιεχόμενο των συνειρμών του ασθενούς έχει τις πηγές του στις σχέσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος, τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά υποστηρίζεται ότι αυτά που συζητάει ο ασθενής στις συνεδρίες δεν πηγάζουν τόσο από το παρελθόν, αλλά ότι αναφέρονται ασυνείδητα στη νέα εμπειρία και τη διυποκειμενική συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών της ψυ- χαναλυτικής διαδικασίας. Στην παρούσα εργασία ο συγγραφέας εστιάζει σε αυτήν την τελευταία αντίληψη, από τη σκοπιά της οποίας η θεραπευτική διαδικασία θεωρείται ότι ξετυλίγεται σε ένα πεδίο –το λεγόμενο «αναλυτικό πεδίο»– όπου συμμετέχουν και αλ- ληλεπιδρούν αναλυόμενος και αναλυτής και όπου οι αφηγήσεις οι οποίες αναδύονται στην επιφάνεια αναφέρονται, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, στη μία ή την άλλη πτυχή της σχέσης τους. Παρατίθεται σχετικό κλινικό υλικό.

ΣΤΡΟΓΓΥΛΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΟΜΑΔΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΛΙΝΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ

26 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Η ΜΗΤΕΡΑ ΩΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΚΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Αναστασία Μούτσιανου

Σημαντικές πλευρές της πρωταρχικής σχέσης μητέρας-παιδιού έρχονται να αναδυθούν μέσα στη θεραπευτική σχέση μέσω της μεταβίβασης και της αντιμεταβίβασης. Το πα- ρελθόν γίνεται επίκαιρο στο παρόν και αναδύεται, έτσι, η ευκαιρία μιας επανορθωτι- κής διαδικασίας που αφορά τις αποτυχίες στη σχέση με το πρωταρχικό αντικείμενο. Μέσα στη θεραπευτική σχέση θα έρθουμε σε επαφή, επίσης, με το «άγνωστο» των μη προσβάσιμων εσωτερικών στοιχείων της μητέρας. Στο κλινικό περιστατικό που θα πα- ρουσιάσω περιγράφεται η αποτυχία εγκατάστασης μίας νέας θετικής εμπειρίας με συ- ναισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης μέσω της θεραπείας. Η αναβίωση της δυσπιστίας και του μίσους στα αντικείμενα οδήγησαν στον τερματισμό της θεραπείας. Ο τερματι- σμός μιας θεραπείας αποτελεί ένα κομβικό σημείο, όπου ο θεραπευόμενος κινητοποιεί το σενάριο της πρωταρχικής σχέσης με το αντικείμενο που έχει καταγεγραμμένο και αποτελεί τη βάση της ταυτότητας του.

Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΩΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Κασσιανή Φελέκη

Η «αλήθεια της συναισθηματικής εμπειρίας», που για τους Bion και Meltzer αποτελεί την ουσία της ψυχαναλυτικής λειτουργίας, δεν αναζητείται στην αναβίωση προηγούμενων εμπειριών, αλλά στη βίωση της παρούσας εμπειρίας, δηλαδή της ψυχαναλυτικής συνά- ντησης, η οποία λειτουργεί ως αισθητικό αντικείμενο, που ενεργοποιεί συναισθηματικές συγκρούσεις και βάζει σε κίνηση την ψυχική ανάπτυξη. Η έννοια της αισθητικής σύ- γκρουσης, που κατά τον Meltzer προκύπτει από τη συνάντηση με το αισθητικό αντικεί- μενο (τη μητέρα, κατ’ αρχάς, και τον αναλυτή, μέσα στην συνεδρία) καθώς και η έννοια της Ο του Bion, που αναφέρεται στη συνάντηση με το αμορφοποίητο ασυνείδητο, μας παρέχουν ένα νέο μοντέλο κατανόησης των ψυχικών συγκρούσεων και των αμυνών, όχι πια στο πλαίσιο του ενορμητικού διπόλου σεξουαλικότητα-επιθετικότητα, αλλά στο πλαίσιο του διπόλου αναζήτηση της συναισθηματικής Αλήθειας-αποφυγή της.

Στο κλινικό στιγμιότυπο που παρουσιάζεται, διερευνάται η αισθητική διάσταση της ψυ- χαναλυτικής συνεδρίας, όπως βιώνεται από τον αναλυτή και τον αναλυόμενο, και η ανάδυση μιας νέας αναπάντεχης ψυχικής εξέλιξης που προκύπτει μέσω της ικανότη- τας του αναλυτή να αντέχει το άγνωστο (αρνητική ικανότητα), γεγονός που επιτρέπει τη μορφοποίηση της συναισθηματικής εμπειρίας μέσω της ονειρικής επεξεργασίας του υλικού και την μετάβαση του αναλυόμενου σε νέες και άγνωστες ψυχικές περιοχές, μια διεργασία που ο Bion αποκαλεί «μάθηση από την εμπειρία».

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 27

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ WINNICOTT - I

ΟΤΑΝ Ο ΑΝΑΛΥΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΛΥΟΜΕΝΟ: Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ «ΑΜΟΙΒΑΙΟΥ ΤΑΪΣΜΑΤΟΣ»

Ελένη Γυφτοπούλου

Με αφετηρία την βασική του θέση, -there is no such thing as a baby- αλλά και την άπο- ψή του, ότι η επικοινωνία ανάμεσα στο βρέφος και στη μητέρα δεν γίνεται να εγκαθι- δρυθεί παρά μόνο στο έδαφος της συνθήκης του αμοιβαίου ταΐσματος (mutual feeding situation),-ο Winnicott εισάγει στην ψυχαναλυτική πρακτική τις έννοιες της παλινδρό- μησης στην εξάρτηση και της από κοινού-ανάμεσα στον αναλυτή και στον αναλυόμενο- εμπειρίας του παιχνιδιού.

Κατά την εμπειρία του ταΐσματος και μέσω της πρώιμης μητρικής ενασχόλησης, ανάμε- σα στο ζεύγος μητέρα-βρέφος αναπτύσσεται μία προλεκτική αλληλεπίδραση που -σε ένα επίπεδο- χαρακτηρίζεται από αμοιβαιότητα.
Η μητέρα ταΐζει το μωρό και το μωρό «ταΐζει» την μητέρα κι έτσι στην εμπειρία του βρέ- φους υπάρχει η ιδέα ότι η μητέρα γνωρίζει πώς είναι να σε ταΐζουν.

Η ικανότητα της μητέρας να ταυτίζεται με το μωρό της είναι η βάση της επικοινωνίας, αλλά και η προϋπόθεση ώστε το βρέφος να αισθανθεί ότι η μητέρα του το καταλαβαίνει.
Σε κάποιες ιδιαίτερες φάσεις της θεραπείας, η επικοινωνία ανάμεσα στο αναλυτικό ζεύ- γος γίνεται κατά αναλογία αυτής της πρώιμης επικοινωνίας του βρέφους με την μητέρα -περιβάλλον και η παρουσία του αναλυτή στην ψυχαναλυτική συνάντηση, προσδιορί- ζεται αντιστοίχως.

Τα παραπάνω θα επιχειρήσω να εικονογραφήσω με ένα κλινικό παράδειγμα.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ: ΑΜΦΙΠΛΕΥΡΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩ- ΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΨΥ- ΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΡΙΑΚΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

Μαρία Κοκκώση

Ο Winnicott εισήγαγε την έννοια του δυνητικού χώρου, μια από τις πιο σημαντικές ψυ- χαναλυτικές έννοιες και ταυτόχρονα, δύσκολη στη σύλληψή της. Την χρησιμοποίησε για να αναφερθεί σε μια ενδιάμεση περιοχή εμπειρίας, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Μια από τις ειδικές εφαρμογές της έννοιας αφορά στον αναλυτικό χώρο.

Ο δυνητικός χώρος στην ψυχοθεραπεία των οριακών ασθενών αποτελεί πεδίο πολ- λαπλών λειτουργιών και δυνάμεων. Συναρτάται με την αμοιβαιότητα στο θεραπευτικό ζεύγος και λαμβάνει ώθηση από την ικανότητα του ψυχοθεραπευτή να προσαρμόζε- ται στις ανάγκες του θεραπευόμενου, -λειτουργία που επιτρέπει την αυταπάτη, όπως η

28 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

μητέρα στο βρέφος, δηλ. ότι αυτό που δημιουργείται από τον θεραπευόμενο υπάρχει πραγματικά. Η ψυχοθεραπευτική εξέλιξη είναι αλληλένδετη με τον δυνητικό χώρο και μια αμφίπλευρα αναπτυσσόμενη ικανότητα στο θεραπευτικό ζεύγος να επιτυγχάνει στο πεδίο των φαντασιώσεων, των ταυτίσεων και της μύησης στην νέα αντικειμενότροπη ψυχοθεραπευτική σχέση.

Θα δοθεί η αφήγηση από την ψυχοθεραπεία οριακού ασθενούς με έμφαση σε αδια- μόρφωτες αντικειμενότροπες εμπειρίες και φαντασιώσεις. Το μη δυνάμενο να εννοηθεί και η προσπέλαση με όρους δυνητικού χώρου αποτελούν ουσιαστική λειτουργία και πρόκληση για το θεραπευτικό ζεύγος. Συνειρμικά, έρχονται εδώ στίχοι του Ελύτη: «κι ένα δωμάτιο με επένδυση θωπείας που επαναλαμβάνεται, ...κάποτε πρέπει και να παίρ- νει ανάσα ο άνεμος».

«ΟΤΑΝ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ». ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΩΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Γιώργος Χατζησταυράκης

Σύμφωνα με τον Winnicott, ο χώρος που βρισκόμαστε όταν νιώθουμε ζωντανοί και απολαμβάνουμε δημιουργικά τη ζωή είναι ένας ενδιάμεσος, τρίτος χώρος ανάμεσα στην ψυχική πραγματικότητα και την εξωτερική, κοινά αποδεκτή πραγματικότητα. Σε αυτόν τον μεταβατικό χώρο, που αποδέχεται το παράδοξο και αναπνέει με τη δυναμική ένταση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, το μαζί και το χωριστά, το ιδιω- τικό και το δημόσιο, τη δημιουργία και την ανακάλυψη, εδράζεται δυνητικά και εκφρά- ζεται δημιουργικά το παιχνίδι, η πολιτισμική εμπειρία και η ψυχαναλυτική συνθήκη. Η ψυχαναλυτική διαδικασία μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξειδικευμένη μορφή παιχνιδιού, η οποία συμβαίνει στην περιοχή αλληλοεπικάλυψης δυο περιοχών παιχνιδιού, του ανα- λυτή και του ασθενούς και, κατά τον Winnicott, «αν ο ασθενής δεν μπορεί να παίξει, τότε κάτι πρέπει να γίνει ώστε να επιτρέψουμε στον ασθενή να γίνει ικανός να παίξει». Στην κλινική μας πράξη συναντάμε διαρκώς ασθενείς οι οποίοι αδυνατούν να αξιοποιήσουν δημιουργικά το ψυχαναλυτικό πλαίσιο και να βιώσουν την συναισθηματική επαφή με τον αναλυτή ως νέα εμπειρία. Η εργασία αυτή προτείνει κάποιες ιδέες σχετικά με το «κάτι που πρέπει να γίνει» και αναφέρεται στη λειτουργία του αναλυτή που ισορροπεί ανάμε- σα στην καθιερωμένη τεχνική και τον αυθορμητισμό ώστε η παιγνιώδης, δημιουργική αναλυτική εργασία να αποκατασταθεί.

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 29

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΕΛΘΩΝ: Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Κώστας Εμμανουηλίδης

Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών / ίσως και οι δυο παρόντες είναι εις χρόνο μέλ- λοντα/ Κι ο μέλλων χρόνος έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα, μας λέει ο Τ. Σ. Έλιοτ στο πρώτο από τα τέσσερα κουαρτέτα του. Η ψυχαναλυτική διαδικασία περιέχει το βίωμα της συνεργασίας με τον αναλυτή, αλλά και αυτού που μεταβιβάζεται πάνω του. Ο πα- ρών χρόνος της συνεργασίας τους και ο παρελθών χρόνος της ζωής τους εμπεριέχονται σε αυτό που συμβαίνει και μπορεί να δημιουργεί μια κατάσταση αδιεξόδου, καθώς δεν επιτρέπει να εμφανιστεί ένα αύριο που να είναι διαφορετικό από αυτό το βίωμα.

Σε αυτήν την εργασία παρουσιάζονται κλινικές εικόνες από τρεις θεραπείες με ασθενείς διαφορετικού βαθμού παθολογίας και συζητείται η πορεία της ψυχαναλυτικής διαδικα- σίας, καθώς και η θεραπευτική που αντιστοιχεί και εφαρμόστηκε σε κάθε περίπτωση, ώστε να διακοπεί το αδιέξοδο.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΝΤΟΣ... ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ Η ΠΑΡΟΝ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ;

Βιολέττα Κωνσταντινίδου

Κατά την αναλυτική διαδικασία, με τη μετάβαση από το ερώτημα του Freud «τι αποκα- λύπτει το υλικό του ασθενούς για το παρελθόν του;» στον προβληματισμό των επιγόνων του «τι συμβαίνει τώρα;», προστίθεται μια νέα διάσταση, η οποία προκύπτει από τη δυ- ναμική αλληλεπίδραση του αναλυόμενου με ένα άλλο πρόσωπο, που είναι ο αναλυτής. Η έμφαση μετατοπίζεται από την επανάληψη του παρελθόντος στις φαντασιώσεις του ασθενή μέσα στην πολύ ειδική σχέση του με τον αναλυτή.

Το παρελθόν ασυνείδητο, το οποίο κανονικά μπορούμε να το γνωρίσουμε μόνο μέσω της κλινικής ανακατασκευής, καθώς δεν έχει ποτέ άμεση πρόσβαση στη συνείδη- ση, αναφέρεται στο παιδί «εντός» (Sandler). Σε αντίθεση με το παρελθόν ασυνείδητο, υπάρχει ένα υψηλότερου επιπέδου ασυνείδητο, το οποίο αποσκοπεί στη διατήρηση της ισορροπίας στο παρόν. Η μεταβίβαση αποτελεί αυτό το ξεχωριστό παράθυρο για την πρόσβαση και κατανόηση των συγκρούσεων του παρόντος ασυνειδήτου και των αντι- στάσεων που προκύπτουν από αυτές.

Οι φαντασιώσεις του παρόντος ασυνειδήτου (βαθύτερα στρώματα) καθρεφτίζουν τις φαντασιώσεις του παρελθόντος ασυνειδήτου, οι οποίες προοδευτικά τροποποιούνται καθώς μετακινούνται προς την επιφάνεια. Μέσα σ’ αυτή την θεωρητική οπτική θα πα- ραθέσω κλινικό υλικό.

30 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΝΕΥΤΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΛΙ: ΨΥΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Σοφία Ανασοντζή

Το θεραπευτικό πλαίσιο είναι ο χώρος και ο χρόνος όπου συνυπάρχουν ο χρόνος του Νταλί και ο χρόνος του Νεύτωνα, δηλαδή η υποκειμενική και η αντικειμενική διάστασή του. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να γίνει το πλαίσιο που θα επανιδρύσει τον χρόνο για τον θεραπευόμενο και θα τον οδηγήσει στην ιστορικοποίησή του από τη θέση του υποκει- μένου. Η διαχείριση του χρόνου στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία προχωρά παράλλη- λα με τη μεταβίβαση που διέπει τη σχέση θεραπευτή-θεραπευμένου κι εκφράζει μεγάλο μέρος των συνειδητών και ασυνειδήτων ψυχικών κινήσεων τους.

Πώς βιώνεται, όμως, ο χρόνος σε μια ψυχοθεραπεία παιδιού και μάλιστα ενός παιδιού με καταληκτική νόσο που η κλεψύδρα του χρόνου κυλά αδυσώπητα; Αν ο θάνατος αποτελεί το τέλος του ατομικού μας χρόνου, πώς μπορεί να επεξεργαστεί ο ψυχισμός ενός παιδιού και των γονιών του τη θνησιμότητα της ναρκισσιστικής φαντασίωσης της αιωνιότητας;

Σε μια βραχεία ψυχοθεραπευτική παρέμβαση σε παιδιά με βαριά χρόνια ασθένεια, θε- ραπευτής και θεραπευόμενος ξεκινούν μια ιδιότυπη θεραπευτική σχέση, όπου η χρο- νιότητα της σωματικής νόσου βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την βραχεία μορφή της ψυχολογικής παρέμβασης και το άμεσο, “χειροπιαστό” βίωμα της νόσου, που επιβάλ- λουν τα σωματικά συμπτώματα, σε αντιδιαστολή με τον συμβολισμό και την ψυχική επεξεργασία που προσπαθεί να εισάγει η ψυχοθεραπευτική διεργασία. Με βάση αυτούς τους ψυχικούς και σωματικούς άξονες, θα παρουσιαστεί η θεραπευτική εμπειρία με ένα κορίτσι με ινοκυστική νόσο και η ‘‘μακροπρόθεσμη’’ θεραπευτική διαδρομή μιας βρα- χείας ψυχοθεραπείας.

ΤΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ

Αλεξάνδρα Ζαχαριά, Μάτα Ματσουκά

Ο άνθρωπος προσπαθεί να συλλάβει τη φύση του χρόνου ήδη από την εποχή του Πλα- τωνικού Τιμαίου που τον αναφέρει ως «κινητή εικόνα της αιωνιότητας». Αναπόφευκτα, ο χρόνος έχει απασχολήσει την ψυχαναλυτική σκέψη με πολλαπλούς τρόπους, όπως το άχρονο του ασυνείδητου, τον παρόντα χρόνο του συνειδητού, την αέναη επιστροφή του παρελθόντος στη μεταβίβαση, τις χρονικές παραμέτρους της αλλαγής και της απώλειας, την σύνδεση χώρου-χρόνου στο θεραπευτικό πλαίσιο, την ψευδαίσθηση του ελέγχου του χρόνου, την εμπειρία του χρόνου στο νευρωτικό και τη διαταραχή της στον ψυχω- τικό και στον οριακό ασθενή, τη σύνδεση του εαυτού με τον χρόνο- όπου συνυπάρχει

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 31

παρελθόν ως μνήμη, παρόν ως αντίληψη και μέλλον ως προσδοκία, μέσω της σκέψης των ασυνείδητων φαντασιώσεων. Σε αυτή την παρουσίαση, θα αναφερθούμε στην αί- σθηση της έννοιας του χρόνου στην ψυχανάλυση και ειδικότερα στο βίωμα του χρόνου όπως εξελίσσεται αναπτυξιακά σε παιδιά κι εφήβους. Ένα βίωμα που συνδέει το χρόνο με τη στέρηση και την τελική ματαίωση της βρεφικής παντοδυναμίας που εκπροσωπεί ο θάνατος.

OΤΑΝ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ‘‘ΠΑΓΩΝΟΥΝ’’ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ολυμπία Σκλείδη

Θα παρουσιασθεί κλινικό υλικό από μία παρέμβαση στη σχέση μητέρας-νεαρής έφη- βης, βασισμένη στην βραχεία ψυχαναλυτική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση στη σχέση γονιού-νηπίου. Ένα διαγενεολογικό ιστορικό βίαιων αποχωρισμών, θανάτων και σε- ξουαλικής κακοποίησης είχε υφανθεί στη σχέση μητέρας-κόρης, με κυρίαρχο συναί- σθημα ένα βαθύ, κατακλυσμικό αίσθημα βίας και ντροπής που διέτρεχε το χρόνο, δια- βρώνοντας τα όρια ανάμεσα στο ‘εκεί και τότε’ και στο ‘εδώ και τώρα’. Αυτό το αίσθημα ντροπής ήταν μία πρωτόγονη, πρωταρχική ντροπή που θα μπορούσε να ορισθεί σαν ένα διακριτό είδος τρόμου μπροστά σε βίαιη, ξαφνική, κατακλυσμική έκθεση του πρώ- ιμου Εγώ σε σωματικό κίνδυνο -‘απόρριψη στον Καιάδα’, και σε ψυχικό κίνδυνο- μια καταστροφική διάρρηξη του ψυχικού δέρματος, του προστατευτικού περιβλήματος που οριοθετεί το μέσα και/από το έξω. Αυτή η μη επεξεργασμένη, βίαιη, τρομαχτική, κατακλυσμική έκθεση, αναβιωνόταν στο παρόν όποτε παρόμοιες με τις παρελθούσες καταστάσεις, πυροδοτούσαν θραύσματα μνήμης σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο. Μητέρα και κόρη παρέμεναν ‘κλειδωμένες’ σε μια αδιαφοροποίητη, μη απαρτιωμένη κατάσταση, εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο μη εμπεριέξιμης βίας και απελπισί- ας, όπου τόσο ο εξωτερικός όσο και ο ψυχικός χρόνος είχαν ‘παγώσει’. ‘Παγώνοντας’ και ακυρώνοντας το χρόνο, είχε ακυρωθεί / αναισθητοποιηθεί ο ψυχικός πόνος της αναγνώρισης της ετερότητας, της καταστροφικότητας, της φθοράς, της απώλειας, του θανάτου και της αντίστοιχης ευθύνης, έγνοιας κι ενοχής, κι επομένως της ανάγκης για πένθος και επανόρθωση. Αυτό το καταστροφικό φορτίο-δεσμός των γενεών ήρθε να βιωθεί στη μεταβίβαση και αντιμεταβίβαση, λεκτικά και μη λεκτικά, ζητώντας αναγνώ- ριση, κατανόηση κι εμπερίεξη.

32 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΟ-ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ

ΕΝΔΟΨΥΧΙΚΗ ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Κλήμης Ναυρίδης

Η έννοια της ενδοψυχικής ομαδικότητας αναδείχτηκε στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής κλινικής θεωρίας των ομάδων εδώ και περισσότερα από πενήντα χρόνια και επιτρέπει την κατανόηση, αφενός, της ψυχικής συγκρότησης του ομαδικού δεσμού και, αφετέρου, της δυναμικής της ομαδικής δι-υποκειμενικότητας. Στην παρούσα εισήγηση, με αφορμή υλικό από ένα συγκεκριμένο περιστατικό ατομικής ψυχοθεραπείας, θα εξεταστεί η χρη- σιμότητα αυτής της έννοιας -σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις- προκειμένου να κατανοηθεί η μεταβίβαση / αντιμεταβίβαση ακόμα και στο δυαδικό πλαίσιο. Αυτό θα γίνει παίρνοντας ως αφετηρία ένα σημαντικό κείμενο του René Kaës, στο οποίο ο ίδιος προτείνει μια «άλλη» ανάγνωση της Ντόρα με όρους ομάδας και σε σύνδεση με άλλες σύγχρονες ψυχαναλυτικές αντιλήψεις για τη σημασία και τη σημαντικότητα της διϋπο- κειμενικότητας στο κλινικό ψυχαναλυτικό περιβάλλον.

Η ΨΥΧΗ ΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΩΣ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΚΡΙΚΟΣ

Μιχάλης Πέτρου

Αφότου o Freud διατύπωσε τις θεωρητικές βάσεις κατανόησης της συγκρότησης των ομάδων και ο Bion τις βασικές υποθέσεις λειτουργίας τους, το ενδιαφέρον των κλινικών επικεντρώθηκε στην εκπόνηση μιας ψυχαναλυτικής τεχνικής, μεθόδου και θεωρίας σε ομαδικές συνθήκες. Τις τελευταίες δεκαετίες το ενδιαφέρον ορισμένων ψυχαναλυτών, όπως του René Kaës, στράφηκε στον αναστοχασμό της ίδιας της Ψυχανάλυσης υπό το φως των δεδομένων της ομαδικής ψυχαναλυτικής εμπειρίας. Με τη βοήθεια ορι- σμένων στιγμιότυπων από ατομικές ψυχαναλυτικές εργασίες, θα επιχειρηθεί η ανάδειξη της χρησιμότητας της Ψυχανάλυσης των ομάδων στην καλύτερη κατανόηση των όσων διαμείβονται στις ατομικές αναλύσεις και ψυχοθεραπείες: η εσωτερική ομαδικότητα στη μεταβίβαση / αντιμεταβίβαση, οι ερμηνευτικές παρεμβάσεις στην αναδιάταξη και με- ταλλαγή των ψυχικών ομαδικών μορφωμάτων.

ΑΝΤΗΧΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΩΤΙΚΟ ΑΡΡΩΣΤΟ

Αναστασία Τόλιου

Το υποκείμενο εξελίσσεται μέσα στις πρωτογενείς και δευτερογενείς ομάδες που ανή- κει. Αυτές οι ομάδες, όχι μόνο στηρίζουν την διαδικασία της υποκειμενοποίησης, αλλά

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 33

γίνονται και αντικείμενο εσωτερίκευσης. Η ψυχή οργανώνεται ως ομάδα. Η παρούσα εργασία παρουσιάζει την πορεία μιας ψυχωτικής ασθενούς, της οποίας την εξέλιξη πα- ρακολουθούμε τα τελευταία 12 χρόνια. Η πορεία αυτή δείχνει το πέρασμα από την αποδιοργάνωση της εσωτερικής της ομαδικότητας σε μια σταδιακή ομαδική ψυχική οργάνωση που της επιτρέπει σήμερα να ζει σε ημι-αυτόνομο διαμέρισμα έξω από το ιδρυματικό πλαίσιο. Η εργασία παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η σταδιακή οργά- νωση της ομαδικής ενδοψυχικής πραγματικότητας της ασθενούς συμβαδίζει, στηρίζεται αλλά και αντηχεί (με) τις εξωτερικές ομάδες του ιδρυματικού πλαισίου.

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΚΛΙΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Ειρήνη Ιωάννοβιτς

Το τραυματικό, ως μια από τις θεμελιώδεις αιτιολογίες της οριακής προβληματικής, δι- αταράσσει σοβαρά τη λειτουργία της σκέψης. Για τους ασθενείς αυτούς φαίνεται να μην είχαν δημιουργηθεί -κατά την παιδική ή την εφηβική περίοδο- οι κατάλληλες συνθήκες για συναισθηματική περίεξη και δεν παρασχέθηκαν επαρκώς οι δυνατότητες για συμ- βολοποίηση. Ως εκ τούτου, η δημιουργία και η διατήρηση συναισθηματικών δεσμών μοιράσματος και εμπιστοσύνης γίνεται δύσκολα ή καθόλου. Στον βαθμό που η ομάδα ενεργοποιεί και κρατά τόσο την περιέχουσα όσο και την φέρουσα διάστασή της, αναμέ- νουμε να μεταβολίζεται το τραυματικό συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός εσωτερικού περιέχοντος πλαισίου ικανού να στηρίζει ψυχικά μορφώματα. Η εργασία αυτή θα εικο- νογραφηθεί με κλινικά αποσπάσματα.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ R. D. HINSHELWOOD «Η ΚΛΑΪΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ»

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΕΔΩ-ΚΑΙ-ΤΩΡΑ

Γεωργία Χαλκιά

Η ψυχαναλυτική τεχνική που άρχισε από την ερμηνευτική των ονείρων μέχρι να εξελι- χθεί στην ανάλυση του πλαισίου διήνυσε πολλά ενδιάμεσα στάδια. Ένα από αυτά είναι η Κλαϊνική προσέγγιση, έτσι όπως παρουσιάζεται από τον R.D. Hinshelwood στο βιβλίο του «H Κλαϊνική Σκέψη στην Κλινική Πράξη». Ο Hinshelwood χρησιμοποιεί την ιστο- ρικότητα για να δείξει πώς η Κλαϊνική θεωρία αναδύθηκε από την κλινική πρακτική και πώς η κλινική εμπειρία οδήγησε σε νέες απόψεις περί θεραπευτικής διαδικασίας, οι οποίες με την σειρά τους οδήγησαν στην τροποποίηση της τεχνικής, ενώ η διεύρυνση του φάσματος των ασθενών και η θεραπεία τους οδήγησε σε νέες θεωρητικές διατυ- πώσεις. Οι διατυπώσεις αυτές έφεραν στην επιφάνεια την κεντρική σημασία της ενόρ- μησης του θανάτου, της καταστροφικότητας των παιδιών, της έννοιας του φθόνου αλλά και της επανόρθωσης.

34 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Μια βασική αρχή της Κλαϊνικής τεχνικής είναι η έμφαση που δίνεται στην προσεκτική εξέταση των κλινικών δεδομένων στο εδώ και τώρα, τα οποία δείχνουν πότε μία ερ- μηνεία είναι ‘σωστή’. Ένας τρόπος ελέγχου αυτής της προσέγγισης είναι η ακολουθία ‘άγχος-ερμηνεία-απάντηση’. Το υλικό που παρουσιάζεται δείχνει με κλινικά δεδομένα πώς είναι δυνατόν να επαληθευτεί ή να διαψευσθεί αυτή η προσέγγιση.

ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ: Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ

Παύλος Χατζητάσκος

Κατά την αναλυτική εργασία με ασθενείς οι οποίοι παρουσιάζουν ναρκισσιστική οργά- νωση προσωπικότητας, συχνά διαπιστώνουμε την υπερίσχυση καταστρεπτικών πλευ- ρών του Εαυτού εις βάρος των λιβιδινικών. Η κλινική αυτή κατάσταση έχει περιγραφεί ως «καταστρεπτικός ή αρνητικός ναρκισσισμός».

Κατά τη θεραπεία των ασθενών αυτών, διαπιστώνουμε ότι όλες οι προσπάθειές τους φαίνεται να αποσκοπούν στο να μετατρέψουν την ψυχαναλυτική διαδικασία σε κάτι που δεν έχει νόημα και να κάνουν τον αναλυτή να βιώνει αισθήματα ανικανότητας και ήττας, που προοδευτικά μπορεί να τον οδηγήσουν σε μία αμυντική απαξίωση του ασθενούς. Η κατάσταση αυτή ενισχύει τα συναισθήματά τους ότι ο αναλυτής γίνεται ένα από αυτά τα επικίνδυνα αντικείμενα από τα οποία πρέπει να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει τελικά σε διακοπή της αναλυτικής θεραπείας.

Επομένως, οι ασθενείς που παρουσιάζουν κλινικές εκδηλώσεις καταστρεπτικού ναρ- κισσισμού, κατά τη διάρκεια της ψυχαναλυτικής τους θεραπείας εμφανίζουν ισχυρές και επίμονες αντιστάσεις, καθώς και μεταβιβαστικά και αντιμεταβιβαστικά αδιέξοδα, τα οποία θέτουν επιτακτικά ερωτήματα που αφορούν την τεχνική.

Θα παρουσιαστεί κλινικό υλικό από την αναλυτική θεραπεία ασθενούς με κλινικές εκ- δηλώσεις καταστρεπτικού ναρκισσισμού, οι οποίες δημιούργησαν θεραπευτικά αδιέξο- δα, και θα γίνει αναφορά στην εξέλιξη της ερμηνευτικής τεχνικής, από την ερμηνεία της μεταβίβασης, στην ερμηνεία του πλαισίου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΖΕΥΓΟΥΣ

ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ “ΔΥΑΔΙΚΗΣ ΜΕΜΒΡΑΝΗΣ”

Γιώργος Καπράλος

Η εργασία αυτή επικεντρώνεται στην δημιουργία ενός πλαισίου για την διεξαγωγή μιας δυναμικής θεραπείας ζεύγους. Βασίζεται στο πρωτοποριακό έργο του H. V. Dicks και της σχολής του καθώς και στο έργο των Bion, Balint, M. Klein, D. Winnicott, M. Khan

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 35

και άλλων. O ορισμός του ζεύγους παραμένει ακόμα ακαθόριστος. Θα μπορούσε να ειπωθεί, χρησιμοποιώντας το έργο του Dicks, του Bion, του D. Winnicott, ότι πρόκειται για έναν “δυαδικό δυναμισμό”.
Αναπτύσσονται συνοπτικά οι 3 βασικές χρήσιμες υποθέσεις του Dicks για την ψυχοδυ- ναμική κατανόηση και θεραπεία του ζεύγους: η επιλογή του συντρόφου, η συνεννόηση(- συμπαιγνία) και το σύνορο ή δυαδική μεμβράνη. Ακολούθως παρατίθεται κλινικό υλικό. Η αναλυτική θεραπεία ζεύγους απαιτεί ένα διαφοροποιημένο setting παρόλο που μετα- βίβαση και η ερμηνεία εξακολουθούν να είναι τα βασικά εργαλεία παρέμβασης. Όπως το διατυπώνει ο Dicks: «η προσοχή... δεν εστιάζεται τόσο στην ατομική ψυχοπαθολογία αλλά στην “συναρμογή” των δύο εσωτερικών κόσμων. Η ουσία της συμπαιγνιακής δι- αδικασίας αφορά την αμοιβαία απόδοση, σε ασυνείδητο επίπεδο, αναγκών και συναι- σθημάτων με ταυτόχρονη εξασθένηση των ορίων του Εγώ».

Τέλος συζητιούνται κάποια ζητήματα που τίθενται στην αναλυτική θεραπεία ζεύγους σε σχέση με την διεξαγωγή μιας ατομικής θεραπείας, την ρύθμιση του πλαισίου, καθώς και οι δυσχέρειες που προκύπτουν κατά την θεραπευτική διαδικασία. Όπως τονίζει ο κα- θηγητής Α. Γιαννακούλας στην εισαγωγή του στο βιβλίο του Dicks (στην Ιταλική έκδοση) «... το να μπορείς να διακρίνεις τις εγγενείς δυσκολίες στο γάμο ως διαδικασία καθώς και τις συνήθεις κρίσεις, από τις αληθινές και σοβαρές συμπαιγνιακές παθολογίες, αποτελεί το κύριο θεραπευτικό καθήκον».

ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΕΨΗ, ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΣΤΙΣ ΦΥ- ΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ: ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Μίλτος Λειβαδίτης

Οι πολύσημες έννοιες «συνείδηση» και «συνειδητότητα» απασχολούν πολλούς γνωστι- κούς κλάδους, όπως τη Φιλοσοφία- Επιστημολογία, τη Γενική Ψυχολογία, την Ψυχανά- λυση, την Κλινική Ψυχιατρική, τις Νευροεπιστήμες. Μερικά από τα θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν στη συνειδητότητα είναι: Η φαινομενολογική διάσταση της συνείδησης και η σχέση μεταξύ των εμπειρικών ποιοτήτων και του νευροβιολογικού τους υποβά- θρου. Η συνειδητότητα ως επίγνωση και ως αυτοεπίγνωση και οι θεωρίες για τον εαυτό. Η σχέση μεταξύ συνειδητών και ασυνείδητων νοητικών διεργασιών. Οι συγχρονικές και δια-χρονικές διαστάσεις της συνείδησης, η ενότητα του συνειδέναι, το «ρεύμα της συ- νειδητότητας» στον χρόνο. Η διαπερατότητα της συνείδησης, δηλαδή η υποκειμενική αίσθηση ότι ο νους έχει αδιαμεσολάβητη ιδιωτική πρόσβαση στην πραγματικότητα. Για τα ζητήματα αυτά έχουν διατυπωθεί ποικίλες επιστημολογικές θεωρίες, από τον ακραίο φυσικαλισμό (τα συνειδησιακά φαινόμενα ανάγονται σε φυσικές διαδικα- σίες) και τον ελιμινατιβισμό (δεν υπάρχει φαινομενολογική συνειδητότητα) μέχρι τον οντολογικό υπαρξισμό (το συνειδέναι προηγείται οντολογικά του φυσικού είναι) και το

36 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

νεομυστηριανισμό (η ανθρώπινη γνώση αδυνατεί να καλύψει το εξηγητικό χάσμα με- ταξύ υποκειμενικής εμπειρίας και αντικειμενικής πραγματικότητας). Ομοίως, διάφορες επιστημονικές θεωρίες, όπως η Ψυχανάλυση, η Γνωσιακή Επιστήμη, η Βιολογική και η Κλινική Ψυχολογία και Ψυχιατρική, επιχειρούν να διερευνήσουν το φαινόμενο της συ- νειδητότητας στο επίπεδο των κλινικών και των πειραματικών παρατηρήσεων.

Σκοπός της παρούσας ομιλίας είναι να διασαφηνίσει κάποιες από τις ανωτέρω έννοιες και να παρουσιάσει κάποιες από θεμελιώδεις σύγχρονες απόψεις γύρω από αυτές.

Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

Αντώνης Χατζημωϋσής

Αν υπάρχει ένα διαχρονικό αντικείμενο του πόθου για τους φιλοσόφους, αυτό είναι η κατάκτηση της αυτογνωσίας. Θα ήταν δύσκολο να σκεφτούμε κάποιον σημαντικό διανοητή, από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, που να έχει αντισταθεί στην επιθυμία να αποφανθεί για τη φύση, τη σπουδαιότητα, αλλά και τα εγγενή όρια της απόπειρας κάθε ανθρώπου να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Αν υφίσταται κάποια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ προ-νεωτερικών και νεωτερικών απόψεων για αυτό το ζήτημα, έγκειται στο ότι, για τους αρχαίους, η αυτογνωσία συνι- στά καταρχάς ένα στόχο που θα πρέπει να επιτύχουμε, ενώ για αρκετούς σύγχρονους στοχαστές η αυτογνωσία αποτελεί έναν επιστημολογικό γρίφο που οφείλουμε να επι- λύσουμε.

Μέσα από μια κριτική επισκόπηση της τρέχουσας έρευνας για τη σχέση μεταξύ αυτο- γνωσίας και αυτοσυνειδησίας, η ομιλία μου σκοπό έχει να φωτίσει ένα ζήτημα που πα- ραμένει εννοιολογικά σκοτεινό: γιατί άραγε η γνώση του εαυτού μας να συνιστά ένα – ίσως το σημαντικότερο – πνευματικό αγαθό;

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ «ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ»

Σωκράτης Δεληβογιατζής

Ο φιλοσοφικός λόγος, όπως ιδίως ασκείται μετά τον Ηegel, μας εισάγει σε ένα χώρο άσκησης ή βαθειάς αμφιβολίας του «αντικειμένου», που σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά ένα γέμισμα σημασιών που η συνείδηση παρέχει στα πράγματα. Στους θεωρητι- κούς ιδίως της «υποψίας» (Μarx, Νietzsche, Freud), κατά τον Ricoeur, διαφοροποιούμε το κοίταγμά μας της αλήθειας (ως συμφωνίας του μέσα με το έξω), η οποία, στο πλαίσιο της αυτονομίας του υποκειμένου (cogito ή ανακλαστικού συνειδότος που οδηγεί στην περιστασιακή γνώση), εμφανίζεται ως αποκύημα μιας ψευδούς συνείδησης. Η έγερση της συγκεκριμένης μοναδικής σκέψης σε καθολικό σύστημα βέβαιης ερμηνείας παρα- κάμπτει ή καταργεί επιφανειακά το πλέγμα περιοριστικών σχέσεων, τη στιγμή που είναι άμεση υπαγόρευσή του.

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 37

Η παρεμβολή των κάθε είδους ανασταλτικών σχημάτων (όπως ιδεολογιών) που εκβάλ- λουν σε αφαιρετικές κατασκευές, έστρεψαν σύγχρονους στοχαστές, όπως ο Foucault, στο να μιλήσουν για το τέλος του ανθρώπου ως προσωπικού παραγωγικού υποκειμέ- νου. Ο ίδιος, όπως και οι Deleuze και Guattari, βλέπουν μέσα από την πίστη στην εγελει- ανή εσωτερικότητα της έννοιας ή στην υπέρβαση της ιδέας την εσωτερικευμένη εικόνα μιας τάξης πραγμάτων που στατικοποιεί τον άνθρωπο και αδρανοποιεί ή εκκενώνει την ελευθερία. Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται άρα στη μελέτη των διάφορων τρόπων υποκειμενοποίησης του ανθρώπινου όντος μέσα από τις σχέσεις του εξουσίας, που εμ- φανίζουν μια μεγάλη περιπλοκότητα - σχέσεις διαφορετικές από τις καθαρά παραγω- γικές (οικονομικές) ή εννοιολογικές σχέσεις. Η υποκειμενοποίηση αυτή είναι στο βάθος αντικειμενοποίηση, μετατροπή δηλαδή των συγκεκριμένων υποκειμένων σε αντικείμενα εξουσίας μέσω διαιρετικών πρακτικών: τα υποκείμενα διαιρούνται είτε εσωτερικά είτε σε σχέση προς τους άλλους (πρβλ. σεξουαλικότητα ή τρέλα).

Ο ρεαλιστικός χαρακτήρας των αναλύσεων αυτών, από το ένα μέρος, και μια ορισμένη φαινομενολογική περιγραφή του υποκειμένου, από το άλλο, μάς ωθούν σε μια διαλε- κτική θέαση του πραγματικού: το υποκείμενο ανήκει στην ολότητα, η οποία αποπαγιο- ποιείται, δένεται με τον χρόνο και την πράξη, γίνεται όλο και περισσότερο ανανεωτική εμπειρία, ενώ ο φιλοσοφικός λόγος ως σκέψη δεν μπορεί παρά να είναι προοπτικός, πολλαπλός και εννοιολογικά ενοποιημένος: ο τόπος του μικτού, «προϊόν» και ταυτόχρο- να «παραγωγός».

Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΩΣ ΨΥΧΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

Γρηγόρης Βασλαματζής

Υπάρχουν δύο τουλάχιστον επίπεδα της αναλυτικής εργασίας. Ο αναλυτής βρίσκεται, σε μια κατάσταση εμπαθητικής σύλληψης της συνειρμικής αλυσίδας του αναλυόμενου, ενώ παράλληλα είναι και σε ετοιμότητα για υποδοχή των συναισθημάτων και των μη μορφοποιημένων βιωμάτων του. Η ερμηνεία στη μεταβίβαση ανήκει σε αυτό το επίπε- δο. Παράλληλα με αυτό ή τουλάχιστον σε ορισμένες στιγμές της αναλυτικής διαδικασί- ας, δημιουργείται μια ειδική συνθήκη κατά την οποία ο αναλυτής (μπορεί να) αφήνεται στην δημιουργία ενός διϋποκειμενικού αναλυτικού τρίτου (Ogden, 1994) ή - όπως αλ- λιώς έχει διατυπωθεί - μιας “αμοιβαίας δραστηριότητας” (Kris, 1982). Το ένα επίπεδο δεν καταργεί το άλλο. Αντίθετα οδηγούν στην διεύρυνση της οπτικής γωνίας του αναλυ- τή. Με αυτήν την έννοια η ψυχική του εργασία στο παρόν καθοδηγείται από την ικανό- τητά του να λειτουργεί με “διόφθαλμη σκέψη”.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κατανόησης της αναλυτικής εργασίας, τα ζεύγη “παρόν - πα- ρελθόν”, “μεταβίβαση - αντιμεταβίβαση”, “ενδοψυχικό - διϋποκειμενικό” πρέπει να τα δούμε ως συμπληρωματικά, με αλληλοσυνδεόμενες διαστάσεις.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Mε ιδιαίτερη ευχαρίστηση σας υποδεχόμαστε στο XV Συμπόσιο της Ελληνικής Εταιρεί- ας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας που πραγματοποιείται στην Αθήνα από τις 7 μέ- χρι και τις 9 Απριλίου του 2017. Ο τίτλος του είναι: Επανάληψη της ιστορίας ή νέα εμπειρία;

Παρελθόν και παρόν στην ψυχαναλυτική διαδικασία. Το Συμπόσιο απευθύνεται καταρχήν στους ψυχαναλυτές, αλλά και στους ψυχιάτρους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας. Ελπίζουμε ότι θα αποτελέσει χώρο διαλό- γου και ανταλλαγής και θα δώσει ερεθίσματα για σκέψη και εμβάθυνση στο ζήτημα της διαλεκτικής παρελθόντος και παρόντος από την οπτική γωνία της ψυχαναλυτικής κλινικής πρακτικής.

Η προβληματική του Συμποσίου θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: Σύμφωνα με την κλασική άποψη, όσα φέρνει ο αναλυόμενος στην ψυχαναλυτική συνεδρία έχουν τις πρωταρχικές τους πηγές στις σχέσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος, οι οποίες, στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής διαδικασίας, αναβιώνουν και επαναλαμβάνονται. Ωστόσο, η παρούσα σχέση του αναλυόμενου με τον ψυχαναλυτή δεν επηρεάζει εντέλει την ποιότητα του υλικού που αναδύεται; Πολλοί είναι πλέον οι ψυχαναλυτές που υποστηρίζουν ότι το σημαντικό στοιχείο είναι η νέα εμπειρία, εκείνη της σχέσης και της αλληλεπίδρασης των δύο πρωταγωνιστών της ψυχαναλυτικής διαδικασίας, στην οποία και αναφέρεται ασυ- νείδητα ο αναλυόμενος. Άλλοι ακόμα, εδώ και αρκετές δεκαετίες, διατυπώνουν μια συν- θετική άποψη, υποστηρίζοντας ότι το υλικό των συνεδριών έχει πολλαπλές πηγές και ότι σχετίζεται τόσο με την ιστορία του αναλυόμενου, όσο και με την παρούσα εμπειρία της συνάντησης και της αλληλεπίδρασής του με τον ψυχαναλυτή. Τέλος, σε κάθε περίπτωση, είναι δύσκολο στις παρούσες συνθήκες να αγνοήσει κανείς τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει η «ενεστώσα» επίδραση ενός ραγδαία, πολλές φορές βίαια μεταβαλλόμενου κοινωνικού περιβάλλοντος στη δουλειά του ψυχαναλυτικού –και ευρύτερα του ψυχοθε- ραπευτικού– ζεύγους.

Η Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, από την ίδρυση της οποίας συ- μπληρώνονται φέτος 40 χρόνια, επεδίωξε εξαρχής να συνδέσει την δραστηριότητά της με την ανταπόκριση στις ανάγκες μιας εξελισσόμενης κλινικής πραγματικότητας - και αυτή ήταν η αφετηρία για την επιλογή του συγκεκριμένου θέματος για το Συμπόσιο. Ωστόσο η διαλεκτική παρελθόντος και παρόντος δεν έχει μόνο κλινικές διαστάσεις. Αφορά και πολλές άλλες περιοχές της σκέψης, καθώς και των επιστημών του ανθρώπου. Σε ειδικές συνεδρίες του Συμποσίου επιδιώκεται ο διάλογος και η αναζήτηση σημείων επαφής στη θεώρηση της σχέσης του παρελθόντος με το παρόν μεταξύ της Ψυχανάλυσης και της Φι- λοσοφίας, καθώς και της Ιστορίας. Το Συμπόσιό μας λοιπόν αφορά και επιστήμονες των επιστημών του ανθρώπου και διανοουμένους - με τους οποίους πάντα οι ψυχαναλυτές επιδιώκουν να συνομιλήσουν. Η Οργανωτική Επιτροπή θα καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε το Συμπόσιο να αποτελέσει χώρο επιστημονικής σκέψης και ανοικτού, δημιουργικού διαλόγου. Σε αυτό βέβαια θα παίξει αποφασιστικό ρόλο και η ενεργή συμμετοχή σας.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μήνυμα Οργανωτικής Επιτροπής 3 Επιτροπές Συμποσίου 4 Γενικές Πληροφορίες 5 Ημερήσιο Πρόγραμμα

Παρασκευή 7 Απριλίου 7 Σάββατο 8 Απριλίου 10 Κυριακή 9 Απριλίου 14

Περιλήψεις

Διαλέξεις & Ομιλίες 18 Στρογγυλά τραπέζια, Ομάδες Εργασίας, 26

Κλινικά εργαστήρια

Ελεύθερες Ανακοινώσεις 46 Ευρετήριο 51

Η Οργανωτική Επιτροπή

4 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ

Οργανωτικός Φορέας

Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας

Αιγίδα

Υπουργείο Υγείας
Ιατρική Σχολή του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών International Federation of Psychoanalytic Societies
Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (EΨΕ)

Επιστημονική Συνεργασία

Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία
Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού και Εφήβου

Τιμητική Επιτροπή

Α. Αλεξανδρή • Α. Γιαννακούλας • Μ. Γιωσαφάτ • Γ. Μωραΐτης Π. Σακελλαρόπουλος • Ι. Τσιάντης

Οργανωτική Επιτροπή

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 5

Πρόεδρος: Μέλη:

Β. Φαλάρας
Γρ. Βασλαματζής • Κ. Εμμανουηλίδης • Λ. Κοράλλη • Β. Κωνσταντινίδου Τ. Λαζαράτου • Γρ. Μανιαδάκης • Ν. Παναγιωτοπούλου • Τζ. Σουμάκη Α. Σπυροπούλου • Β. Φαλάρας • Γ. Χαλκιά • Γ. Χατζησταυράκης

Οι εργασίες του Συμποσίου θα διεξαχθούν στο ξενοδοχείο Divani Palace Acropolis στις αίθουσες ΕΡΕΧΘΕΙΟ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’ & ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’.

Διερμηνεία

Στις διαλέξεις των ξένων ομιλητών θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση από τα Αγγλικά.

Ομαδικές εποπτείες – Ομάδες εργασίας – Κλινικά εργαστήρια

Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων σε κάθε εποπτεία: 30. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας για την εγγραφή. Οι εποπτείες θα διεξαχθούν στην Αγγλική γλώσσα.

Σε ορισμένες ομάδες εργασίας και κλινικά εργαστήρια τίθενται περιορισμοί όσον αφορά στον αριθμό και την ιδιότητα των συμμετεχόντων. Ειδικότερα:

Κλινικό εργαστήριο «Η ανάλυση ως ψυχική εργασία στο παρόν»

Απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες ΨΥ και εκπαιδευόμενους ψυχαναλυτικών εταιρειών. Απαιτείται προεγγραφή και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 30.

Ομάδα εργασίας «Ερμηνεία και χρόνος στην αναλυτική θεραπεία ζεύγους»

Απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες ΨΥ και εκπαιδευόμενους ψυχαναλυτικών εταιρειών. Απαιτείται προεγγραφή.

Ομάδα εργασίας «Clinical Winnicott: Travelling a revolutionary road»

Απευθύνεται αποκλειστικά στα μέλη της ΕΕΨΨ

Κλινικό εργαστήριο «Μητρικός θρήνος για το έμφυλο σώμα»

Απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες ΨΥ και εκπαιδευόμενους ψυχαναλυτικών εταιρειών. Απαιτείται προεγγραφή και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 30.

Επιστημονική Επιτροπή

Δ. Αναστασόπουλος • Ε. Γ. Ασλανίδης • Γρ. Βασλαματζής • Ε. Βλαχάκη
Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου • Χ. Καραμανωλάκη • Θ. Κατριός • Δ. Κυριαζής Α. Μούτσιανου • Δ. Ρήγας • Κ. Ταλφανίδης • Στ. Τουρνής • Ν. Χαμπέρης

Επιστημονική Γραμματεία - ΕΕΨΨ

Σωτηρία Καλαμπαλίκη - Ορσία Σοφρά Μιχαλακοπούλου 41-43, 115 28 Αθήνα Τηλ.: 2107712901 • Εmail: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οργανωτικό Γραφείο - Γραμματεία Συμποσίου

Easy Travel • Αναγνωστοπούλου 19, 106 73 Αθήνα Τηλ. 210 3615201, 210 3609442 · Fax: 210 3625572 Email: Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ημερομηνίες

7 - 9 Απριλίου 2017

Χώρος διεξαγωγής εργασιών

6 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 7

Ονομαστικές κονκάρδες

Οι σύνεδροι είναι απαραίτητο να φορούν συνεχώς την ονομαστική κονκάρδα που θα παραλάβουν από τη Γραμματεία.

Γραμματεία Συμποσίου

Η Γραμματεία, αρμόδια για τη διεκπεραίωση των νέων εγγραφών και την τακτοποίηση τυχόν εκκρεμούντων λογαριασμών, θα λειτουργεί συνεχώς κατά τις ώρες των εργασιών του Συμποσίου.

Πιστοποιητικά παρακολούθησης

Οι σύνεδροι θα μπορούν να παραλαμβάνουν το πιστοποιητικό τους από τη Γραμματεία, από το πρωί της Κυριακής 9 Απριλίου.

Υλικό για προβολή

Οι συγγραφείς / παρουσιαστές παρακαλούνται να παραδίδουν στη Γραμματεία το προς προβολή υλικό τους (αρχεία powerpoint) τουλάχιστον δύο ώρες πριν από την προγραμματισμένη ώρα παρουσίασης.

Διαλείμματα καφέ

Ο καφές κατά τα διαλείμματα θα σερβίρεται καθημερινά στο φουαγέ του ξενοδοχείου.

Δεξίωση

Μετά τη λήξη των εργασιών του Παρασκευής 7 Απριλίου θα ακολουθήσει απλή δεξίωση στο φουαγέ του ξενοδοχείου.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

10.00-11.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
Προεδρείο: Β. Φαλάρας, Τζ. Σουμάκη

Προσφωνήσεις - Χαιρετισμοί

Καθηγητής Ε. Πατσούρης, Κοσμήτορας Σχολής Επιστημών Υγείας ΕΚΠΑ
Α. Παπαδόπουλος, Διοικητής 1ης Υγειονομικής Περιφέρειας Αττικής
Δ. Πλουμπίδης, Πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας
Μ. Γιωσαφάτ, Ιδρυτικό Μέλος της ΕΕΨΨ, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας

Δ. Αναστασόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού και Εφήβου
Θ. Κατριός, Πρόεδρος της Βορειοελλαδικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας
Κλ. Ναυρίδης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας

Β. Φαλάρας, Πρόεδρος της ΕΕΨΨ: Εισαγωγή στο θέμα του Συμποσίου

11.00-12.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΟΜΙΛΙΕΣ

Προεδρείο: Ομιλητές:

Ν. Χαμπέρης
Χ. Καραμανωλάκη: H ασυνείδητη επικοινωνία τότε και τώρα
Κ. Ταλφανίδης: Παρελθόν και παρόν στο παιχνίδι. Μια ιστορική αναδρομή

12.15-12.45 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ

8 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

12.45-14.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Η Μητέρα ως αισθητικό αντικείμενο στη δοκιμασία του χρόνου

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 9

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλητές:

Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία
Γρ. Μανιαδάκης
Α. Μούτσιανου: Ιστορικά πεπρωμένα της μητρικής αποτυχίας Κ. Φελέκη: Η ψυχαναλυτική συνάντηση ως αισθητική εμπειρία

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλητές:

Ελληνική Εταιρία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Παιδιού & Εφήβου Δ. Αναστασόπουλος
Σ. Ανασοντζή: Ο χρόνος του Νεύτωνα και ο χρόνος του Νταλί: Ψυχικός και σωματικός πόνος στη διαμόρφωση του ψυχοθεραπευτικού χρόνου Μ. Ματσουκά: Το βίωμα του χρόνου σε παιδιά και εφήβους

12.45-14.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μελετώντας το έργο του D.W. Winnicott - 1

Ο. Σκλείδη: Όταν η βία και η ντροπή ‘παγώνουν’ τον χρόνο 15.30-17.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Ομαδικότητες σε κλινικο-θεωρητικά ψυχαναλυτικά πλαίσια

Προεδρείο: Ομιλητές:

Κ. Ταλφανίδης
Ε. Γυφτοπούλου: Όταν ο αναλυτής συναντά τον αναλυόμενο:
Η συνθήκη του «αμοιβαίου ταΐσματος»
Μ. Κοκκώση: Αναζητώντας αυτό που δεν ορίζεται στη σκέψη: Αμφίπλευρη φαντασίωση για το αντικείμενο και μεταβατικός χώρος
στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία οριακού ασθενούς
Γ. Χατζησταυράκης: «Όταν ο ασθενής δεν μπορεί να παίξει». Κάποιες σκέψεις σχετικά με τη σύλληψη της ψυχαναλυτικής διαδικασίας ως παιχνιδιού

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλητές:

Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας Ομάδας
Κλ. Ναυρίδης
Κλ. Ναυρίδης: Ενδοψυχική ομαδικότητα και μεταβίβαση στην ατομική ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία
Μ. Πέτρου: Η ψυχή εκτείνεται ως αυτοσκοπός και ως κρίκος
Α. Τόλιου: Αντηχήσεις της εσωτερικής ομαδικότητας με εξωτερικές ομάδες στη θεραπεία με τον ψυχωτικό άρρωστο.
Ε. Ιωάννοβιτς: Η εργασία του τραυματικού στο κλινικό πλαίσιο της ομάδας

12.45-14.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ B’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Παρελθόν και παρόν στη θεραπευτική κατάσταση

15.30-17.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ

Προεδρείο: Ομιλητές:

Χ. Καραμανωλάκη
Κ. Εμμανουηλίδης: Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών:
Η ψυχαναλυτική διαδικασία και η θεραπευτική πράξη
Β. Κωνσταντινίδου: Το παιδί εντός... Παρελθόν ασυνείδητο ή παρόν ασυνείδητο;

Προεδρείο:
Επόπτης:
Παρουσίαση κλινικού υλικού:

Δ. Κυριαζής
R. Lombardi
Κ. Βασιλοπούλου

14.15-15.30 | ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ

17.30-18.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΟΜΙΛΙΕΣ

15.30-17.00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Χώρος και χρόνος στην ψυχοθεραπεία παιδιών και εφήβων

Προεδρείο: Ομιλητές:

Β. Φαλάρας
Ε. Γ. Ασλανίδης: Ο χρόνος ως αποδιοπομπαίος τράγος
Δ. Κυριαζής: Προβλήματα τεχνικής και θεωρίας στην αντιμετώπιση της ψυχωτικής διεργασίας: Αντιμετωπίζοντας την «μαύρη τρύπα»

10 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

18.15-18.45 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 18.45-20.15 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Ομιλητής:

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 11

Γρ. Βασλαματζής
R. Lombardi: Heritage of the past or new frontier of the psychoanalytic exploration? From Bodily Drives to Body-Mind Dissociation

Προεδρείο: Ομιλητές:

Δ. Κυριαζής
Τζ. Σουμάκη: Η ασυνείδητη συμφωνία των συντρόφων.
Η περίπτωση της Ζωής
Γ. Καπράλος: Προς τη δόμηση της «δυαδικής μεμβράνης»

20.15 | ΔΕΞΙΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Με αφορμή την έκδοση στην ελληνική γλώσσα του βιβλίου του R. D. Hinshelwood «Η Κλαϊνική σκέψη στην κλινική πράξη»

Προεδρείο: Γρ. Βασλαματζής, Γρ. Μανιαδάκης
Ομιλητές: Γ. Χαλκιά: Ιστορική αιτιότητα ή ερμηνεία στο εδώ και τώρα;

Π. Χατζητάσκος: Καταστρεπτικός ναρκισσισμός: Από την ερμηνεία της

μεταβίβασης στην ερμηνεία του πλαισίου

Σχολιαστής: R.D. Hinshelwood

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Ερμηνεία και χρόνος στην αναλυτική θεραπεία ζεύγους

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Κ. Εμμανουηλίδης
Π. Κορκοκίου: H ψυχοθεραπευτική εμπειρία με αυτιστικά άτομα: μια άλλη χρονικότητα
Χ. Κοντού: O αρχαίος μύθος της Περσεφόνης ως νέα εμπειρία
Κ. Θανοπούλου: Σιωπηλά πένθη, ανείπωτες τραυματικές ιστορίες και μετάδοση: Από το εκεί και τότε στο εδώ και τώρα
Ι. Μοσκόφη: Συνδέοντας και αποσυνδέοντας επιφαινόμενα και υποκείμενη ψυχική λειτουργία: Μελέτη περίπτωσης ψυχολογικής αξιολόγησης άνδρα με βραχύ ψυχωσικό επεισόδιο

11.00-11.30 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Ομιλητής:

Μ. Γιωσαφάτ
R. D. Hinshelwood: Recurrence of the Past or New Experience. Catastrophe – or not?

12 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Για τη σκέψη, το χρόνο, τη συνείδηση και το ασυνείδητο στις φυσικές επιστήμες και στην ψυχανάλυση: Επιστημολογική προσέγγιση

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 13

Προεδρείο: Ομιλητές:

Δ. Κυριαζής
Μ. Λειβαδίτης: Νόηση και συνειδητότητα Α. Χατζημωϋσής: Η γνώση του εαυτού
Σ. Δεληβογιατζής: Σκέψη και «Υποκείμενο»

Προεδρείο: Ομιλητές:

Χ. Καραμανωλάκη
Δ. Ρήγας: Αδιέξοδα σε συνθήκες κοινωνική κρίσης. Κοινωνική βία:
Η Επιστροφή του Πρωτόγονου
Β. Φαλάρας: “Εκεί και τότε” ή “εδώ και τώρα”; Παρελθόν και παρόν στην ψυχαναλυτική διαδικασία

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’ ΚΛΙΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

18.00-18.30 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 18:30 - 20:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΚΛΙΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ Προεδρείο: Θ. Κατριός

Ομιλήτρια: Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου: Μητρικός θρήνος για το έμφυλο σώμα Σχολιάστρια: Χ. Καραμανωλάκη

18:30 - 20:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Άνθρωποι σε κίνηση. Ψυχαναλυτική προσέγγιση στο φαινόμενο της μετανάστευσης

Προεδρείο: Ομιλητής:

Ν. Χαμπέρης
Γρ. Βασλαματζής: Η ανάλυση ως ψυχική εργασία στο παρόν

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ

Προεδρείο:
Επόπτης:
Παρουσίαση κλινικού υλικού:

Τζ. Σουμάκη V. Bonaminio Κ. Μπακαλού

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Γ. Χατζησταυράκης
Ν. Παναγιωτοπούλου: Ο καταναγκασμός της επανάληψης ως φύλακας ζωής Τ. Λαζαράτου: Μετανάστευση και συναρθρώσεις του κοινωνικού διακυβεύματος με το ψυχαναλυτικό ήθος

14.30-16.00 | ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΙΑΚΟΠΗ 16:00 - 16:45 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

18:30 - 20:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Προεδρείο: Δ. Ρήγας
Ομιλητής: V. Bonaminio: Clinical Winnicott: Travelling a revolutionary road

ΟΜΙΛΙΑ

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Δ. Ρήγας
Τ. Λαζαράτου και Ν. Παναγιωτοπούλου: Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας: 40 χρόνια δια-μόρφωση

16:45 - 18:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΟΜΙΛΙΕΣ

14 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 15

ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μελετώντας το έργο του D.W. Winnicott - 2

09:30 - 11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

Προεδρείο: Ομιλητές:

Κ. Ταλφανίδης
Μ. Αριμπλιά: «...Είναι μια απάτη, μια μεταμφίεση...» Η έννοια της εγκατοίκησης (indwelling) της ψυχής στο σώμα, ψυχοσωματικές εκδηλώσεις και η σχέση τους με τον ψευδή εαυτό
Λ. Κοράλλη: Ο μονόλογος της επανάληψης και η διαλεκτική του υπάρχειν (being)
Α. Σταθόπουλος: Η έννοια «εαυτός» (self) στο έργο του Winnicott

Προεδρείο: Ομιλητές:

Σ.Τουρνής
Μ. Κρητικού: Η ερμηνεία στην Ομαδική Ανάλυση
Ν. Τσιπά: Το «όριο», ο «ενδιάμεσος χώρος» και η ιστορικότητα του χρόνου Σ. Χαραλαμπίδης: Μια σχεσιακή ψυχαναλυτική οπτική της ατομικής ψυχανάλυσης ως ομαδική ψυχοθεραπεία με δυο άτομα

09:30 -11:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Νέες μορφές ψυχικής οργάνωσης: Ζητήματα θεωρίας και κλινικής

11.00-11.30 | ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ - ΚΑΦΕΣ 11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Από το παρόν στο ιστορικό παρελθόν. Διαδρομές προς έναν άλλο τόπο;

Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Ε. Βλαχάκη
Μ. Λουτζακλή: «Σταθερές ταλαντώσεις» μεταξύ ψυχαναλυτικής θεωρίας, τεχνικής και δημιουργικότητας του θεραπευτή
Μ. Δεδούλη: Η αβέβαιη πορεία προς το αντικείμενο, όπως αποτυπώνεται στη μεταβίβαση και την καλλιτεχνική δημιουργία αναλυόμενης με οριακή δομή - ή ο αγώνας για την ένταξη στη χρονικότητα
Α. Σπυροπούλου: Σύγχρονοι προβληματισμοί για μια ψυχαναλυτική κατανόηση του hacking

Προεδρείο: Ομιλητές:

Ι. Ιεροδιακόνου-Μπένου
E. Γαζή: «Ένοχοι ιστορίας»; Η ιστορική συνείδηση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν
Β. Καραμανωλάκης: Το ανιστόρητο παρελθόν: Η καύση των φακέλων πολιτικών φρονημάτων
Γρ. Μανιαδάκης: Το συλλογικό τραύμα: Ένα διαγενεακό στοιχείο ταυτότητας;

Σχολιαστής: Γρ. Βασλαματζής

16 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Α’

ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Η θεραπευτική τομή στη διαγενεακή μοίρα

Οργάνωση: Προεδρείο: Ομιλήτριες:

Διαγνωστική και Θεραπευτική Μονάδα για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης» Τζ. Σουμάκη
Μ. Νάρνου: «Θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και ξαφνικά όλοι θα δουν ότι είμαι η πιο όμορφη!»: Απόπειρες απαρτίωσης ενός 10χρονου κοριτσιού

Δ. Πιπιτσούλη: Η γονεϊκότητα ως κίνητρο και αφετηρία για την επεξεργασία

τραυμάτων: «Εγώ χρειάζομαι το φάρμακο!»
Σχολιάστρια: Ν. Ταλούμη: Το φάντασμα των θεμελίων στους προβολείς της

θεραπευτικής σχέσης

11:30 - 13:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Β’ ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ & ΟΜΙΛΙΕΣ

Προεδρείο:
Επόπτης:
Παρουσίαση κλινικού υλικού:

Σ. Τουρνής
R. D. Hinshelwood Δ. Κακατσάκη

13:00 - 14:30 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ ΔΙΑΛΕΞΗ

Προεδρείο: Β. Φαλάρας
Ομιλητής: V. Bonaminio: The analysand’s and the analyst’s bodies and their virtual

relationship in the consulting room: The analyst’s responsibility in managing complexity and articulation of technique

14:30 - 15:00 | ΑΙΘΟΥΣΑ: ΕΡΕΧΘΕΙΟ

ΚΑΤΑΛΗΚΤΗΡΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ
Β. Φαλάρας, Χ. Καραμανωλάκη

18 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

HERITAGE OF THE PAST OR NEW FRONTIER OF THE PSYCHOANALYTIC EXPLORATION? FROM BODILY DRIVES TO BODY - MIND DISSOCIATION

Riccardo Lombardi

This lecture brings the body-mind relationship to the center of psychoanalytic at- tention, starting off with the clinical needs of the so-called difficult patient. Today’s analysand often engages relatively easily in relational interaction, but reveals, at a deeper level, a distinctly imitative tendency. Hence the importance of the analyst’s not riveting the analysand’s attention on relational dynamics, which might foster an orientation towards dissimulation and compliance, instead of stimulating the focus on his relationship with himself. This is not a question of a regression to one-person psychology, because the working through is relationally based and driven by the shared responsibility of both partners in the analytic relationship. Whereas Freud emphasized the instinctual body which aspires to unbounded gratification, the author, by contrast, stresses a condition of body-mind dissoci- ation and the body’s disappearance from the mind’s horizon. This issue is con- fronted in the clinical setting by exploring in real time the internal arrangements used by the patient in relation to his body, his mind and the relationship between them, while stimulating his responsibility in terms of change. On the deep levels connected to the body-mind relationship, the intersubjectivity of the analytic en- counter thus tends to focus on the analysand and his primary need to localize him- self and his body, eschewing artificial relational forms dominated by dissociation and compliance. A clinical example of body-mind dissociation is presented, and implications of the so-called somatic countertransference are explored.

RECURRENCE OF THE PAST OR NEW EXPERIENCE. CATASTROPHE - OR NOT?

Robert D. Hinshelwood

The question that I want to discuss is: If a psychoanalytic treatment is a new expe- rience for a patient, what is it that is new? Here I shall consider the view that what is new for our patients is the capacity to join with the analyst in knowing some- thing more about themselves, which they may have to work through. However, there is still the problem of how we know each other’s minds. I shall draw on Bion’s idea that intuiting another person’s mind is a different category form knowing something in the material world, and can be recognised by a sense of live contact with each other

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 19

THE ANALYSAND’S AND THE ANALYST’S BODIES AND THEIR VIRTUAL RELATIONSHIP IN THE CONSULTING ROOM: THE ANALYST’S RESPONSIBILITY IN MANAGING COMPLEXITY AND ARTICULATION OF TECHNIQUE

Vincenzo Bonaminio

It is not hyperbolic to say that psychoanalysis was born with the body. The body of those young hysterical women, who at the end of the 1800, would rush into the practice of the most famous neuro-pathologists of those times, with their fainting, mysterious paralyses, temporary blindness, and with all the repertoire of symptoms that for decades constituted the challenge of the times: i.e., to understand this illness where the body, even with all its “heavy presence”, escaped any understanding. Freud’s expression Organsprache (1915), the language of the organ, is revolutionary because it captures the essence of the “thing” that cannot be said, but at the same time finds a way to communicate through the body.

Let us consider for a second the inner semantics of this expression, which amounts to some kind of oxymoron, since language, which is by definition semantics, was born exactly to evolve the human condition from the very condition of barely rep- resentable sensations.

With this oxymoron, Freud confronts the paradox that is the essence of hysteria itself: the body, violated by real abuse or by infantile sexuality phantasies, carries scars that cannot be said but that search for a way of expressing themselves.
The author insists on the topic of communication because it is the specific perspec- tive he wishes to give to this work: to focus on the dynamics of the bodies of the analysand and the analyst in the consulting room, of their, so to say, “always being on the verge of touching” without ever physically touching.

The author wonders how is it possible that along the evolutionary path of psycho- analysis, up to today’s significant subtleties, the body almost disappeared from the psychoanalysts’ horizon, except for some valuable recent contributions like Ales- sandra Lemma’s and other few authors.

One may wonder if André Green’s statement (1995) “Has Psychoanalysis Anything to Do with Sexuality, provocatively - I guess - delivered as “Sigmund Freud Birthday Lecture” at “The Anna Freud Centre” in London, is true also for the body. His correct recall, as an attentive guardian of psychoanalysis, was pointing to the fact that the central element of psychoanalysis, infant sexuality (also - not by chance - connected to the body), had become, in contemporary psychoanalysis, progressively diluted, as if the analysts themselves had towards sexuality, the same resistance that Freud had identified in patients, but also in his educated audience (Freud, 1913). Recently, Alessandra Lemma’s writings have brought back the body at the forefront

20 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

of the analytic scene, especially as far as adolescents are concerned, in line with the Laufers’ tradition, and with the many contributions of French psychoanalysts on the pubertal body (among the others, see P Gutton, 2013)
This paper will emphasize the clinical dimension of the topic by presenting detailed clinical material

Η ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Χαρά Καραμανωλάκη

Η προτροπή του Freud (1912) στους ψυχαναλυτές να στρέψουν το ασυνείδητο τους σαν ένα αντιληπτικό όργανο προς ό,τι μεταδίδεται από το ασυνείδητο του αναλυόμενου, έθεσε το θέμα της ασυνείδητης επικοινωνίας. Η ανάγκη του να κατανοήσει τα ψυχικά φαινόμενα, που υπόκεινται της μετάδοσης της σκέψης, τον οδήγησαν -μαζί με τον άλλο παθιασμένο ερευνητή του ψυχισμού τον Ferenczi- σε επισκέψεις σε διάσημα μέντιουμ της εποχής τους. Από την αλληλογραφία Freud-Ferenczi αποκαλύπτεται η συμφωνία τους στην άποψη ότι στον ψυχισμό του μέντιουμ σε μια κατάσταση παθητικότητας μπο- ρούν να αντανακλώνται επιθυμίες ή ασυνείδητοι σχηματισμοί ενεργοί στο συνομιλητή του. Είναι μια άποψη πρόδρομος της ανακάλυψης των κατοπτρικών νευρώνων και του μηχανισμού της ενσωματωμένης προσομοίωσης από τους σύγχρονους νευροφυσιολό- γους; Μέσω του έμφυτου μηχανισμού της ενσωματωμένης προσομοίωσης ενεργοποι- είται η αυτόματη, ασυνείδητη αναπαραγωγή της συγκινησιακής κατάστασης του άλλου. Έτσι το σώμα αναδεικνύεται σε όχημα όχι μόνο μεταφοράς και έκφρασης του νοήμα- τος, αλλά και σε αποκωδικοποιητή του.

Η κλινική πράξη έχει αποδείξει τη σημασία της αμφίδρομης ασυνείδητης επικοινωνίας στο αναλυτικό ζευγάρι. Αν στη διάταξη πρόσωπο με πρόσωπο μπορούμε να αποδώ- σουμε στο βλέμμα τη δυνατότητα καταγραφής της μη λεκτικής επικοινωνίας, στη χρήση του ντιβανιού η ασυνείδητη επικοινωνία αποκτά μια μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Μέσα από στιγμιότυπα από δύο αναλύσεις, όπου αποκαλύπτεται στην αναλύτρια η ασυνείδη- τη επικοινωνία του αναλυτικού ζεύγους μέσω των ονείρων των αναλυόμενων, η παρού- σα εργασία συζητά τη διαδικασία αυτή.

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Κωνσταντίνος Ταλφανίδης

Δεν είμαι σίγουρος αν το ερώτημα με βάση το οποίο καλούμαστε να εργαστούμε σε αυτό το Συμπόσιο μπορεί να απαντηθεί. Είναι όμως χρήσιμο που τίθεται ακόμη κι αν δεν απαντηθεί. Μέσα στο πλαίσιο που θέτει η θεματολογία του Συμποσίου, θα επιχει-

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 21

ρήσω μια ιστορική αναδρομή για το πώς η ψυχαναλυτική θεωρία, κλινική και τεχνική προσπάθησε να απαντήσει στο τι «παίζεται» στο παιχνίδι;
Οι ψυχαναλυτές από πολύ ενωρίς ενδιαφέρθηκαν για τη σχέση του παιχνιδιού με τη φαντασία/παρελθόν(;) και την πραγματικότητα/παρόν(;). Ο Freud από το 1900 έως το 1911 αναφέρεται στο παιχνίδι με όρους δυναμικούς τοπογραφικούς και οικονομικούς. Το παιχνίδι τίθεται υπό την αιγίδα της αρχής της ευχαρίστησης/δυσαρέσκειας και των ερωτικών ενορμήσεων, σύμφωνα με την 1η θεωρία για τις ενορμήσεις που ισχύει αυτή την περίοδο.

Κατά τη 2η δεκαετία του 20ου αιώνα έχουμε δυο κομβικά σημεία στην εξέλιξη της σημα- σίας του παιχνιδιού για την ψυχαναλυτική θεωρία και τεχνική. Το πρώτο σημείο είναι η εισαγωγή της ψυχανάλυσης των παιδιών και του παιχνιδιού στην τεχνική της από την Hermine von Hug-Hellmuth και το δεύτερο σημείο είναι ότι ο Freud στο Πέραν από την αρχή της ευχαρίστησης χρησιμοποιεί το παιχνίδι ως παράδειγμα και ως έναν από τους βασικούς πυλώνες της θεωρητικής στροφής που κάνει.

Η M. Klein θα τελειοποιήσει την τεχνική της χρήσης του παιχνιδιού στην ψυχανάλυση των παιδιών και θα το θεωρήσει ως το κύριο μεταβιβαστικό όχημα. Η A. Freud στο ύστερο έργο της θα δώσει μια αναπτυξιακή διάσταση στο παιχνίδι εντάσσοντάς το στις εξελικτικές γραμμές. Το έργο του D. W. Winnicott συνιστά την επόμενη τομή. Το παιχνίδι πλέον τίθεται στο κέντρο της ψυχοθεραπείας (ενηλίκων και παιδιών).

Σύγχρονοι ψυχαναλυτές όπως ο P. Casement, ο A. Ferro, ο P. Fonagy, o A. Green και ο M. Parsons έχοντας διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες θα συμβάλλουν στο ερώτημα του τι «παίζεται» στο παιχνίδι.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

Επαμεινώνδας Ασλανίδης

Ο χρόνος ως αποδιοπομπαίος τράγος αντιστοιχεί στον χρόνο-που-τελειώνει. Ο χρό- νος-που-τελειώνει είναι ο χρόνος που πηγάζει από το σώμα, όπως η ενόρμηση, εν αντι- θέσει προς τον χρόνο του Αριστοτέλη, που νοείται σαν αριθμός μιας ακατάπαυστης κίνησης: η κίνηση αυτή θεωρείται ατελεύτητη, όπως η κίνηση των πλανητών. Ο αριστο- τελικός χρόνος, ο χρόνος-που-δεν-τελειώνει, δεσπόζει σε όλη την αρχαιότητα μέχρι τον Άγιο Αυγουστίνο, τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Ο χρόνος-που-δεν-τελειώνει δεν είναι ουσιαστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αλλά ανθρώπινη παρατήρηση της κίνησης των άστρων: είναι κοινός για όλους. Είναι ο χρόνος που βρίσκουμε γύρω μας όταν ξυπνάμε, εντός του εκάστοτε καθεστώτος ιστορικότητος, σε αντιδιαστολή προς τον ιδιωτικό χρόνο του ονείρου. Δεν πρέπει να συγχέεται με την εμπειρία ενός χρόνου που, υπό το κράτος μιας ψευδαίσθησης παντοδυναμίας, ούτε κι αυτός τελειώνει. Αυτός, όμως, ο ανθρωπογενής χρόνος που επίσης δεν τελειώνει είναι η άρνηση της θνητότητας: πρόκειται για την αχρο-

22 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

νικότητα του απολεσθέντος αντικειμένου ως ενδοψυχικής σκιάς, που πέφτει για πάντα πάνω στο Εγώ και αναστέλλει την εργασία του πένθους. Ο χρόνος ως αποδιοπομπαίος τράγος είναι ο εμπρόθετος χρόνος του πένθους, που εκτυλίσσεται με σκοπό τη λήξη του: αλλά ο χρόνος-που-τελειώνει δεν θα φτάσει ποτέ στη δημιουργική του έκβαση, αν δολοφονηθεί καθ’ οδόν ο αγγελιαφόρος της λήξης και αντικατασταθεί από τον άγγελο της παντοδυναμίας.

Άλλωστε, η αυτοκαταστροφικότητα είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον χρόνο της κατά- θλιψης, δηλαδή τον χρόνο-που-δεν-τελειώνει: μπορεί, βέβαια, να συνεχίζει και πανη- γυρικά! Παρουσιάζω δύο είδη «σώματος»: το σώμα της Νεφερτίτη και ένα σωματείο. Και στα δύο είδη πρόκειται για τροπή του σώματος προς αυτό που ονομάζω σωματικο- ποίηση (somatisation) της γλώσσας: λέξεις που χάνουν τη συμβολική αξία τους, καθώς ενεργοποιούνται στην υπηρεσία στοχοποίησης του «τράγου», σε βαθμό λιθοβολισμού.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΩΤΙΚΗΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑΣ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ «ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ»

Δημήτρης Κυριαζής

Η ψυχωτική διεργασία παραμένει και στις μέρες μας ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης, αλλά και της ψυχιατρικής. Οικοδομώντας πάνω στην σκέψη του Winnicott, του Bion, στη νευροψυχανάλυση, στην κλινική πείρα αλλά και στην σχετική γενικότερη βιβλιογραφία, στην παρούσα εργασία κατατίθεται μια μικρή συμβολή. Αξιοποιείται τόσο η κατανόηση της ιστορίας του υποκειμένου, όπως ξετυλίγεται μέσα από την ανάλυση της μεταβίβασης, όσο και ο παρών χρόνος της διϋ- ποκειμενικής σχέσης ψυχαναλυτή και αναλυομένου προκείμενου να καταστεί εφικτή η αναδιάταξη των φαντασιώσεων του υποκειμένου, να τροποποιηθούν τα σχήματα σκέ- ψης, να ξεπερασθεί το θεραπευτικό αδιέξοδο και οι δομικές ελλείψεις διαταραχής της σκέψεως και να τεθούν υπό έλεγχο τα κλινικά συμπτώματα, μελαγχολία, παραληρητικές ιδέες, ψυχικός πόνος, κ.ά. Κατάλληλο κλινικό υλικό από την αναλυτική ψυχοθεραπεία μιας περίπτωσης υποστηρίζει αυτήν την εργασία.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ: 40 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑ-ΜΟΡΦΩΣΗ

Τέση Λαζαράτου & Νατάσσα Παναγιωτοπούλου

Η αναφορά στην ιστορικότητα της Εταιρείας μας και στα ιδρυτικά της μέλη, στο πλαίσιο του 15ου συνεδρίου, δεν αποσκοπεί μόνο στην εγγραφή της ψυχαναλυτικής μας ταυ- τότητας εντός γενεαλογίας, ούτε αποκλειστικά στο σεβασμό που της οφείλουμε. Αλλά

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 23

πρωτίστως στην ανάδειξη των καταγωγικών στοιχείων ταυτότητας, προκειμένου σήμε- ρα το ερώτημα «Επανάληψη της ιστορίας ή νέα εμπειρία;» να αφορά εκτός της ψυχανα- λυτικής διαδικασίας και στο «παρελθόν και παρόν στον ψυχαναλυτικό θεσμό». Ιστορικές αναγκαιότητες με υποκειμενικές προδιαγραφές, η διαδρομή από την κυριο- λεξία της αναφοράς στην μεταφορά. Δι ́αυτής, το ιστορείν μας καθιστά, ελέω ψυχανα- λυτικών διεργασιών πένθους, ικανούς για την κατασκευή μιας νέας εμπειρίας - θέσης εντός θεσμού : η ζωογόνα χειραφετητική μετατόπιση από την ανάγκη της καταγωγής στην επιθυμία της επιλογής κι από εκεί στην επιλογή της επιθυμίας.

Η ιδρυτική γενιά, ως ιστορική υποκειμενικότητα με βιογραφικό, εργογραφία και συνει- σφορά αλλά κι ως η σύνδεση μας με το προηγηθέν διϊστορικό αφού αυτό εκπροσώπη- σαν όταν ανέλαβαν την συγκρότηση του πρώτου ψυχαναλυτικού θεσμού στην Ελλάδα, αποτελεί το κυρίως θέμα μας.

Ως υποκείμενα αντιφατικών καιρών, κι εμείς μεταφερόμενοι μαζί τους, εκεί και τότε που η ρηξικέλευθη νεοτερικότητα συναρθρώνετο με το αινιγματικό μεταμοντέρνο. Ως φο- ρείς ιδεών και ρευμάτων σκέψης, εκ των υστέρων μέρη κι εμείς, στο υπό κατασκευή ασύμμετρο θεσμικό παράδειγμα. Ως αγωγοί μεταβιβαστικών κι αντιμεταβιβαστικών κρα- δασμών κι εμείς παραλήπτες - ενισχυτές τους. Ως τα εν λόγω πρόσωπα - στα καθ ́ημάς δάσκαλοι και αναλυτές μας, που μας εξασφάλισαν και συνεχίζουν να εξασφαλίζουν το να γίνουμε μέτοχοι σε επιλογές, καταστάσεις και γεγονότα στα οποία παρότι δεν υπήρ- ξαμε τα φέρουμε, μας σφραγίζουν και δη τα (απο)τιμάμε.

ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΑ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ

Δημήτρης Ρήγας

Σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης, όταν αυτές συνδυάζονται με ακραίες ιδεολογίες λαϊ- κισμού και ανάλογη ηγεσία, αναπτύσσονται στο κοινωνικό σύνολο ειδικά ομαδικά δυ- ναμικά, με αποτέλεσμα την κοινωνική παλινδρόμηση και την οργάνωση της κοινωνίας, ή μέρους της ευτυχώς, σύμφωνα με ασυνείδητες πρωτόγονες υποθέσεις που ευνοούν την εμφάνιση κοινωνικής βίας. Η ψυχανάλυση καλείται να εξηγήσει την ψυχοδυναμική που προκαλεί την στροφή προς αυτή την μαζική, από πολλούς ανεκτή, κοινωνική βία. Στις παλινδρομημένες κοινωνικές ομάδες παρατηρούνται αρχαϊκές οργανώσεις ναρ- κισσιστικού ή παρανοϊκού τύπου. Το αν θα επικρατήσει η παρανοειδής οργάνωση, με αποτέλεσμα μαζική κοινωνική βία, αφενός εξαρτάται από το κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο της ομάδας, αφετέρου ενισχύεται ιδιαίτερα από την ύπαρξη ενός διαγενεαλογικού τραύματος, από μια χρόνια ή οξεία κοινωνική κρίση, από μια παρανο- ϊκή κυρίαρχη ιδεολογία σε συνδυασμό με έναν ηγέτη με κακοήθη ναρκισσισμό.

Στην ψυχολογία των μαζών το άτομο παραχωρεί μέρος των ψυχικών του λειτουργιών

24 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

στην ομάδα σε βαθμό που να μπορούμε να μιλάμε για ομαδικό ψυχικό όργανο ή ομα- δική ψυχική μεμβράνη. Στα ομαδικά δυναμικά που αναπτύσσονται σημαντικό ρόλο έχει ο φθόνος, η σχάση, οι προβλητικοί μηχανισμοί και η ταύτιση με τον επιτιθέμενο, με συ- νέπεια η καταφυγή στη βία να φαίνεται απολύτως δικαιολογημένη στο εγώ.

«ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ» Η «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ»; ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Βασίλης Φαλάρας

Ενώ σε μια πρώτη περίοδο κυριαρχούσε η άποψη ότι το περιεχόμενο των συνειρμών του ασθενούς έχει τις πηγές του στις σχέσεις και τις συγκρούσεις του παρελθόντος, τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά υποστηρίζεται ότι αυτά που συζητάει ο ασθενής στις συνεδρίες δεν πηγάζουν τόσο από το παρελθόν, αλλά ότι αναφέρονται ασυνείδητα στη νέα εμπειρία και τη διυποκειμενική συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών της ψυ- χαναλυτικής διαδικασίας. Στην παρούσα εργασία ο συγγραφέας εστιάζει σε αυτήν την τελευταία αντίληψη, από τη σκοπιά της οποίας η θεραπευτική διαδικασία θεωρείται ότι ξετυλίγεται σε ένα πεδίο –το λεγόμενο «αναλυτικό πεδίο»– όπου συμμετέχουν και αλ- ληλεπιδρούν αναλυόμενος και αναλυτής και όπου οι αφηγήσεις οι οποίες αναδύονται στην επιφάνεια αναφέρονται, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, στη μία ή την άλλη πτυχή της σχέσης τους. Παρατίθεται σχετικό κλινικό υλικό.

ΣΤΡΟΓΓΥΛΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΟΜΑΔΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΛΙΝΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ

26 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Η ΜΗΤΕΡΑ ΩΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΚΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Αναστασία Μούτσιανου

Σημαντικές πλευρές της πρωταρχικής σχέσης μητέρας-παιδιού έρχονται να αναδυθούν μέσα στη θεραπευτική σχέση μέσω της μεταβίβασης και της αντιμεταβίβασης. Το πα- ρελθόν γίνεται επίκαιρο στο παρόν και αναδύεται, έτσι, η ευκαιρία μιας επανορθωτι- κής διαδικασίας που αφορά τις αποτυχίες στη σχέση με το πρωταρχικό αντικείμενο. Μέσα στη θεραπευτική σχέση θα έρθουμε σε επαφή, επίσης, με το «άγνωστο» των μη προσβάσιμων εσωτερικών στοιχείων της μητέρας. Στο κλινικό περιστατικό που θα πα- ρουσιάσω περιγράφεται η αποτυχία εγκατάστασης μίας νέας θετικής εμπειρίας με συ- ναισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης μέσω της θεραπείας. Η αναβίωση της δυσπιστίας και του μίσους στα αντικείμενα οδήγησαν στον τερματισμό της θεραπείας. Ο τερματι- σμός μιας θεραπείας αποτελεί ένα κομβικό σημείο, όπου ο θεραπευόμενος κινητοποιεί το σενάριο της πρωταρχικής σχέσης με το αντικείμενο που έχει καταγεγραμμένο και αποτελεί τη βάση της ταυτότητας του.

Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΩΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Κασσιανή Φελέκη

Η «αλήθεια της συναισθηματικής εμπειρίας», που για τους Bion και Meltzer αποτελεί την ουσία της ψυχαναλυτικής λειτουργίας, δεν αναζητείται στην αναβίωση προηγούμενων εμπειριών, αλλά στη βίωση της παρούσας εμπειρίας, δηλαδή της ψυχαναλυτικής συνά- ντησης, η οποία λειτουργεί ως αισθητικό αντικείμενο, που ενεργοποιεί συναισθηματικές συγκρούσεις και βάζει σε κίνηση την ψυχική ανάπτυξη. Η έννοια της αισθητικής σύ- γκρουσης, που κατά τον Meltzer προκύπτει από τη συνάντηση με το αισθητικό αντικεί- μενο (τη μητέρα, κατ’ αρχάς, και τον αναλυτή, μέσα στην συνεδρία) καθώς και η έννοια της Ο του Bion, που αναφέρεται στη συνάντηση με το αμορφοποίητο ασυνείδητο, μας παρέχουν ένα νέο μοντέλο κατανόησης των ψυχικών συγκρούσεων και των αμυνών, όχι πια στο πλαίσιο του ενορμητικού διπόλου σεξουαλικότητα-επιθετικότητα, αλλά στο πλαίσιο του διπόλου αναζήτηση της συναισθηματικής Αλήθειας-αποφυγή της.

Στο κλινικό στιγμιότυπο που παρουσιάζεται, διερευνάται η αισθητική διάσταση της ψυ- χαναλυτικής συνεδρίας, όπως βιώνεται από τον αναλυτή και τον αναλυόμενο, και η ανάδυση μιας νέας αναπάντεχης ψυχικής εξέλιξης που προκύπτει μέσω της ικανότη- τας του αναλυτή να αντέχει το άγνωστο (αρνητική ικανότητα), γεγονός που επιτρέπει τη μορφοποίηση της συναισθηματικής εμπειρίας μέσω της ονειρικής επεξεργασίας του υλικού και την μετάβαση του αναλυόμενου σε νέες και άγνωστες ψυχικές περιοχές, μια διεργασία που ο Bion αποκαλεί «μάθηση από την εμπειρία».

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 27

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ WINNICOTT - I

ΟΤΑΝ Ο ΑΝΑΛΥΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΛΥΟΜΕΝΟ: Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ «ΑΜΟΙΒΑΙΟΥ ΤΑΪΣΜΑΤΟΣ»

Ελένη Γυφτοπούλου

Με αφετηρία την βασική του θέση, -there is no such thing as a baby- αλλά και την άπο- ψή του, ότι η επικοινωνία ανάμεσα στο βρέφος και στη μητέρα δεν γίνεται να εγκαθι- δρυθεί παρά μόνο στο έδαφος της συνθήκης του αμοιβαίου ταΐσματος (mutual feeding situation),-ο Winnicott εισάγει στην ψυχαναλυτική πρακτική τις έννοιες της παλινδρό- μησης στην εξάρτηση και της από κοινού-ανάμεσα στον αναλυτή και στον αναλυόμενο- εμπειρίας του παιχνιδιού.

Κατά την εμπειρία του ταΐσματος και μέσω της πρώιμης μητρικής ενασχόλησης, ανάμε- σα στο ζεύγος μητέρα-βρέφος αναπτύσσεται μία προλεκτική αλληλεπίδραση που -σε ένα επίπεδο- χαρακτηρίζεται από αμοιβαιότητα.
Η μητέρα ταΐζει το μωρό και το μωρό «ταΐζει» την μητέρα κι έτσι στην εμπειρία του βρέ- φους υπάρχει η ιδέα ότι η μητέρα γνωρίζει πώς είναι να σε ταΐζουν.

Η ικανότητα της μητέρας να ταυτίζεται με το μωρό της είναι η βάση της επικοινωνίας, αλλά και η προϋπόθεση ώστε το βρέφος να αισθανθεί ότι η μητέρα του το καταλαβαίνει.
Σε κάποιες ιδιαίτερες φάσεις της θεραπείας, η επικοινωνία ανάμεσα στο αναλυτικό ζεύ- γος γίνεται κατά αναλογία αυτής της πρώιμης επικοινωνίας του βρέφους με την μητέρα -περιβάλλον και η παρουσία του αναλυτή στην ψυχαναλυτική συνάντηση, προσδιορί- ζεται αντιστοίχως.

Τα παραπάνω θα επιχειρήσω να εικονογραφήσω με ένα κλινικό παράδειγμα.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ: ΑΜΦΙΠΛΕΥΡΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩ- ΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΨΥ- ΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΡΙΑΚΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

Μαρία Κοκκώση

Ο Winnicott εισήγαγε την έννοια του δυνητικού χώρου, μια από τις πιο σημαντικές ψυ- χαναλυτικές έννοιες και ταυτόχρονα, δύσκολη στη σύλληψή της. Την χρησιμοποίησε για να αναφερθεί σε μια ενδιάμεση περιοχή εμπειρίας, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Μια από τις ειδικές εφαρμογές της έννοιας αφορά στον αναλυτικό χώρο.

Ο δυνητικός χώρος στην ψυχοθεραπεία των οριακών ασθενών αποτελεί πεδίο πολ- λαπλών λειτουργιών και δυνάμεων. Συναρτάται με την αμοιβαιότητα στο θεραπευτικό ζεύγος και λαμβάνει ώθηση από την ικανότητα του ψυχοθεραπευτή να προσαρμόζε- ται στις ανάγκες του θεραπευόμενου, -λειτουργία που επιτρέπει την αυταπάτη, όπως η

28 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

μητέρα στο βρέφος, δηλ. ότι αυτό που δημιουργείται από τον θεραπευόμενο υπάρχει πραγματικά. Η ψυχοθεραπευτική εξέλιξη είναι αλληλένδετη με τον δυνητικό χώρο και μια αμφίπλευρα αναπτυσσόμενη ικανότητα στο θεραπευτικό ζεύγος να επιτυγχάνει στο πεδίο των φαντασιώσεων, των ταυτίσεων και της μύησης στην νέα αντικειμενότροπη ψυχοθεραπευτική σχέση.

Θα δοθεί η αφήγηση από την ψυχοθεραπεία οριακού ασθενούς με έμφαση σε αδια- μόρφωτες αντικειμενότροπες εμπειρίες και φαντασιώσεις. Το μη δυνάμενο να εννοηθεί και η προσπέλαση με όρους δυνητικού χώρου αποτελούν ουσιαστική λειτουργία και πρόκληση για το θεραπευτικό ζεύγος. Συνειρμικά, έρχονται εδώ στίχοι του Ελύτη: «κι ένα δωμάτιο με επένδυση θωπείας που επαναλαμβάνεται, ...κάποτε πρέπει και να παίρ- νει ανάσα ο άνεμος».

«ΟΤΑΝ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ». ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΩΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Γιώργος Χατζησταυράκης

Σύμφωνα με τον Winnicott, ο χώρος που βρισκόμαστε όταν νιώθουμε ζωντανοί και απολαμβάνουμε δημιουργικά τη ζωή είναι ένας ενδιάμεσος, τρίτος χώρος ανάμεσα στην ψυχική πραγματικότητα και την εξωτερική, κοινά αποδεκτή πραγματικότητα. Σε αυτόν τον μεταβατικό χώρο, που αποδέχεται το παράδοξο και αναπνέει με τη δυναμική ένταση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, το μαζί και το χωριστά, το ιδιω- τικό και το δημόσιο, τη δημιουργία και την ανακάλυψη, εδράζεται δυνητικά και εκφρά- ζεται δημιουργικά το παιχνίδι, η πολιτισμική εμπειρία και η ψυχαναλυτική συνθήκη. Η ψυχαναλυτική διαδικασία μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξειδικευμένη μορφή παιχνιδιού, η οποία συμβαίνει στην περιοχή αλληλοεπικάλυψης δυο περιοχών παιχνιδιού, του ανα- λυτή και του ασθενούς και, κατά τον Winnicott, «αν ο ασθενής δεν μπορεί να παίξει, τότε κάτι πρέπει να γίνει ώστε να επιτρέψουμε στον ασθενή να γίνει ικανός να παίξει». Στην κλινική μας πράξη συναντάμε διαρκώς ασθενείς οι οποίοι αδυνατούν να αξιοποιήσουν δημιουργικά το ψυχαναλυτικό πλαίσιο και να βιώσουν την συναισθηματική επαφή με τον αναλυτή ως νέα εμπειρία. Η εργασία αυτή προτείνει κάποιες ιδέες σχετικά με το «κάτι που πρέπει να γίνει» και αναφέρεται στη λειτουργία του αναλυτή που ισορροπεί ανάμε- σα στην καθιερωμένη τεχνική και τον αυθορμητισμό ώστε η παιγνιώδης, δημιουργική αναλυτική εργασία να αποκατασταθεί.

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 29

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΕΛΘΩΝ: Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Κώστας Εμμανουηλίδης

Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών / ίσως και οι δυο παρόντες είναι εις χρόνο μέλ- λοντα/ Κι ο μέλλων χρόνος έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα, μας λέει ο Τ. Σ. Έλιοτ στο πρώτο από τα τέσσερα κουαρτέτα του. Η ψυχαναλυτική διαδικασία περιέχει το βίωμα της συνεργασίας με τον αναλυτή, αλλά και αυτού που μεταβιβάζεται πάνω του. Ο πα- ρών χρόνος της συνεργασίας τους και ο παρελθών χρόνος της ζωής τους εμπεριέχονται σε αυτό που συμβαίνει και μπορεί να δημιουργεί μια κατάσταση αδιεξόδου, καθώς δεν επιτρέπει να εμφανιστεί ένα αύριο που να είναι διαφορετικό από αυτό το βίωμα.

Σε αυτήν την εργασία παρουσιάζονται κλινικές εικόνες από τρεις θεραπείες με ασθενείς διαφορετικού βαθμού παθολογίας και συζητείται η πορεία της ψυχαναλυτικής διαδικα- σίας, καθώς και η θεραπευτική που αντιστοιχεί και εφαρμόστηκε σε κάθε περίπτωση, ώστε να διακοπεί το αδιέξοδο.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΝΤΟΣ... ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ Η ΠΑΡΟΝ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ;

Βιολέττα Κωνσταντινίδου

Κατά την αναλυτική διαδικασία, με τη μετάβαση από το ερώτημα του Freud «τι αποκα- λύπτει το υλικό του ασθενούς για το παρελθόν του;» στον προβληματισμό των επιγόνων του «τι συμβαίνει τώρα;», προστίθεται μια νέα διάσταση, η οποία προκύπτει από τη δυ- ναμική αλληλεπίδραση του αναλυόμενου με ένα άλλο πρόσωπο, που είναι ο αναλυτής. Η έμφαση μετατοπίζεται από την επανάληψη του παρελθόντος στις φαντασιώσεις του ασθενή μέσα στην πολύ ειδική σχέση του με τον αναλυτή.

Το παρελθόν ασυνείδητο, το οποίο κανονικά μπορούμε να το γνωρίσουμε μόνο μέσω της κλινικής ανακατασκευής, καθώς δεν έχει ποτέ άμεση πρόσβαση στη συνείδη- ση, αναφέρεται στο παιδί «εντός» (Sandler). Σε αντίθεση με το παρελθόν ασυνείδητο, υπάρχει ένα υψηλότερου επιπέδου ασυνείδητο, το οποίο αποσκοπεί στη διατήρηση της ισορροπίας στο παρόν. Η μεταβίβαση αποτελεί αυτό το ξεχωριστό παράθυρο για την πρόσβαση και κατανόηση των συγκρούσεων του παρόντος ασυνειδήτου και των αντι- στάσεων που προκύπτουν από αυτές.

Οι φαντασιώσεις του παρόντος ασυνειδήτου (βαθύτερα στρώματα) καθρεφτίζουν τις φαντασιώσεις του παρελθόντος ασυνειδήτου, οι οποίες προοδευτικά τροποποιούνται καθώς μετακινούνται προς την επιφάνεια. Μέσα σ’ αυτή την θεωρητική οπτική θα πα- ραθέσω κλινικό υλικό.

30 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΝΕΥΤΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΛΙ: ΨΥΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Σοφία Ανασοντζή

Το θεραπευτικό πλαίσιο είναι ο χώρος και ο χρόνος όπου συνυπάρχουν ο χρόνος του Νταλί και ο χρόνος του Νεύτωνα, δηλαδή η υποκειμενική και η αντικειμενική διάστασή του. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να γίνει το πλαίσιο που θα επανιδρύσει τον χρόνο για τον θεραπευόμενο και θα τον οδηγήσει στην ιστορικοποίησή του από τη θέση του υποκει- μένου. Η διαχείριση του χρόνου στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία προχωρά παράλλη- λα με τη μεταβίβαση που διέπει τη σχέση θεραπευτή-θεραπευμένου κι εκφράζει μεγάλο μέρος των συνειδητών και ασυνειδήτων ψυχικών κινήσεων τους.

Πώς βιώνεται, όμως, ο χρόνος σε μια ψυχοθεραπεία παιδιού και μάλιστα ενός παιδιού με καταληκτική νόσο που η κλεψύδρα του χρόνου κυλά αδυσώπητα; Αν ο θάνατος αποτελεί το τέλος του ατομικού μας χρόνου, πώς μπορεί να επεξεργαστεί ο ψυχισμός ενός παιδιού και των γονιών του τη θνησιμότητα της ναρκισσιστικής φαντασίωσης της αιωνιότητας;

Σε μια βραχεία ψυχοθεραπευτική παρέμβαση σε παιδιά με βαριά χρόνια ασθένεια, θε- ραπευτής και θεραπευόμενος ξεκινούν μια ιδιότυπη θεραπευτική σχέση, όπου η χρο- νιότητα της σωματικής νόσου βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την βραχεία μορφή της ψυχολογικής παρέμβασης και το άμεσο, “χειροπιαστό” βίωμα της νόσου, που επιβάλ- λουν τα σωματικά συμπτώματα, σε αντιδιαστολή με τον συμβολισμό και την ψυχική επεξεργασία που προσπαθεί να εισάγει η ψυχοθεραπευτική διεργασία. Με βάση αυτούς τους ψυχικούς και σωματικούς άξονες, θα παρουσιαστεί η θεραπευτική εμπειρία με ένα κορίτσι με ινοκυστική νόσο και η ‘‘μακροπρόθεσμη’’ θεραπευτική διαδρομή μιας βρα- χείας ψυχοθεραπείας.

ΤΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ

Αλεξάνδρα Ζαχαριά, Μάτα Ματσουκά

Ο άνθρωπος προσπαθεί να συλλάβει τη φύση του χρόνου ήδη από την εποχή του Πλα- τωνικού Τιμαίου που τον αναφέρει ως «κινητή εικόνα της αιωνιότητας». Αναπόφευκτα, ο χρόνος έχει απασχολήσει την ψυχαναλυτική σκέψη με πολλαπλούς τρόπους, όπως το άχρονο του ασυνείδητου, τον παρόντα χρόνο του συνειδητού, την αέναη επιστροφή του παρελθόντος στη μεταβίβαση, τις χρονικές παραμέτρους της αλλαγής και της απώλειας, την σύνδεση χώρου-χρόνου στο θεραπευτικό πλαίσιο, την ψευδαίσθηση του ελέγχου του χρόνου, την εμπειρία του χρόνου στο νευρωτικό και τη διαταραχή της στον ψυχω- τικό και στον οριακό ασθενή, τη σύνδεση του εαυτού με τον χρόνο- όπου συνυπάρχει

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 31

παρελθόν ως μνήμη, παρόν ως αντίληψη και μέλλον ως προσδοκία, μέσω της σκέψης των ασυνείδητων φαντασιώσεων. Σε αυτή την παρουσίαση, θα αναφερθούμε στην αί- σθηση της έννοιας του χρόνου στην ψυχανάλυση και ειδικότερα στο βίωμα του χρόνου όπως εξελίσσεται αναπτυξιακά σε παιδιά κι εφήβους. Ένα βίωμα που συνδέει το χρόνο με τη στέρηση και την τελική ματαίωση της βρεφικής παντοδυναμίας που εκπροσωπεί ο θάνατος.

OΤΑΝ Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ‘‘ΠΑΓΩΝΟΥΝ’’ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ολυμπία Σκλείδη

Θα παρουσιασθεί κλινικό υλικό από μία παρέμβαση στη σχέση μητέρας-νεαρής έφη- βης, βασισμένη στην βραχεία ψυχαναλυτική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση στη σχέση γονιού-νηπίου. Ένα διαγενεολογικό ιστορικό βίαιων αποχωρισμών, θανάτων και σε- ξουαλικής κακοποίησης είχε υφανθεί στη σχέση μητέρας-κόρης, με κυρίαρχο συναί- σθημα ένα βαθύ, κατακλυσμικό αίσθημα βίας και ντροπής που διέτρεχε το χρόνο, δια- βρώνοντας τα όρια ανάμεσα στο ‘εκεί και τότε’ και στο ‘εδώ και τώρα’. Αυτό το αίσθημα ντροπής ήταν μία πρωτόγονη, πρωταρχική ντροπή που θα μπορούσε να ορισθεί σαν ένα διακριτό είδος τρόμου μπροστά σε βίαιη, ξαφνική, κατακλυσμική έκθεση του πρώ- ιμου Εγώ σε σωματικό κίνδυνο -‘απόρριψη στον Καιάδα’, και σε ψυχικό κίνδυνο- μια καταστροφική διάρρηξη του ψυχικού δέρματος, του προστατευτικού περιβλήματος που οριοθετεί το μέσα και/από το έξω. Αυτή η μη επεξεργασμένη, βίαιη, τρομαχτική, κατακλυσμική έκθεση, αναβιωνόταν στο παρόν όποτε παρόμοιες με τις παρελθούσες καταστάσεις, πυροδοτούσαν θραύσματα μνήμης σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο. Μητέρα και κόρη παρέμεναν ‘κλειδωμένες’ σε μια αδιαφοροποίητη, μη απαρτιωμένη κατάσταση, εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο μη εμπεριέξιμης βίας και απελπισί- ας, όπου τόσο ο εξωτερικός όσο και ο ψυχικός χρόνος είχαν ‘παγώσει’. ‘Παγώνοντας’ και ακυρώνοντας το χρόνο, είχε ακυρωθεί / αναισθητοποιηθεί ο ψυχικός πόνος της αναγνώρισης της ετερότητας, της καταστροφικότητας, της φθοράς, της απώλειας, του θανάτου και της αντίστοιχης ευθύνης, έγνοιας κι ενοχής, κι επομένως της ανάγκης για πένθος και επανόρθωση. Αυτό το καταστροφικό φορτίο-δεσμός των γενεών ήρθε να βιωθεί στη μεταβίβαση και αντιμεταβίβαση, λεκτικά και μη λεκτικά, ζητώντας αναγνώ- ριση, κατανόηση κι εμπερίεξη.

32 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΟ-ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ

ΕΝΔΟΨΥΧΙΚΗ ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Κλήμης Ναυρίδης

Η έννοια της ενδοψυχικής ομαδικότητας αναδείχτηκε στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής κλινικής θεωρίας των ομάδων εδώ και περισσότερα από πενήντα χρόνια και επιτρέπει την κατανόηση, αφενός, της ψυχικής συγκρότησης του ομαδικού δεσμού και, αφετέρου, της δυναμικής της ομαδικής δι-υποκειμενικότητας. Στην παρούσα εισήγηση, με αφορμή υλικό από ένα συγκεκριμένο περιστατικό ατομικής ψυχοθεραπείας, θα εξεταστεί η χρη- σιμότητα αυτής της έννοιας -σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις- προκειμένου να κατανοηθεί η μεταβίβαση / αντιμεταβίβαση ακόμα και στο δυαδικό πλαίσιο. Αυτό θα γίνει παίρνοντας ως αφετηρία ένα σημαντικό κείμενο του René Kaës, στο οποίο ο ίδιος προτείνει μια «άλλη» ανάγνωση της Ντόρα με όρους ομάδας και σε σύνδεση με άλλες σύγχρονες ψυχαναλυτικές αντιλήψεις για τη σημασία και τη σημαντικότητα της διϋπο- κειμενικότητας στο κλινικό ψυχαναλυτικό περιβάλλον.

Η ΨΥΧΗ ΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΩΣ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΚΡΙΚΟΣ

Μιχάλης Πέτρου

Αφότου o Freud διατύπωσε τις θεωρητικές βάσεις κατανόησης της συγκρότησης των ομάδων και ο Bion τις βασικές υποθέσεις λειτουργίας τους, το ενδιαφέρον των κλινικών επικεντρώθηκε στην εκπόνηση μιας ψυχαναλυτικής τεχνικής, μεθόδου και θεωρίας σε ομαδικές συνθήκες. Τις τελευταίες δεκαετίες το ενδιαφέρον ορισμένων ψυχαναλυτών, όπως του René Kaës, στράφηκε στον αναστοχασμό της ίδιας της Ψυχανάλυσης υπό το φως των δεδομένων της ομαδικής ψυχαναλυτικής εμπειρίας. Με τη βοήθεια ορι- σμένων στιγμιότυπων από ατομικές ψυχαναλυτικές εργασίες, θα επιχειρηθεί η ανάδειξη της χρησιμότητας της Ψυχανάλυσης των ομάδων στην καλύτερη κατανόηση των όσων διαμείβονται στις ατομικές αναλύσεις και ψυχοθεραπείες: η εσωτερική ομαδικότητα στη μεταβίβαση / αντιμεταβίβαση, οι ερμηνευτικές παρεμβάσεις στην αναδιάταξη και με- ταλλαγή των ψυχικών ομαδικών μορφωμάτων.

ΑΝΤΗΧΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΩΤΙΚΟ ΑΡΡΩΣΤΟ

Αναστασία Τόλιου

Το υποκείμενο εξελίσσεται μέσα στις πρωτογενείς και δευτερογενείς ομάδες που ανή- κει. Αυτές οι ομάδες, όχι μόνο στηρίζουν την διαδικασία της υποκειμενοποίησης, αλλά

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 33

γίνονται και αντικείμενο εσωτερίκευσης. Η ψυχή οργανώνεται ως ομάδα. Η παρούσα εργασία παρουσιάζει την πορεία μιας ψυχωτικής ασθενούς, της οποίας την εξέλιξη πα- ρακολουθούμε τα τελευταία 12 χρόνια. Η πορεία αυτή δείχνει το πέρασμα από την αποδιοργάνωση της εσωτερικής της ομαδικότητας σε μια σταδιακή ομαδική ψυχική οργάνωση που της επιτρέπει σήμερα να ζει σε ημι-αυτόνομο διαμέρισμα έξω από το ιδρυματικό πλαίσιο. Η εργασία παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η σταδιακή οργά- νωση της ομαδικής ενδοψυχικής πραγματικότητας της ασθενούς συμβαδίζει, στηρίζεται αλλά και αντηχεί (με) τις εξωτερικές ομάδες του ιδρυματικού πλαισίου.

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΚΛΙΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Ειρήνη Ιωάννοβιτς

Το τραυματικό, ως μια από τις θεμελιώδεις αιτιολογίες της οριακής προβληματικής, δι- αταράσσει σοβαρά τη λειτουργία της σκέψης. Για τους ασθενείς αυτούς φαίνεται να μην είχαν δημιουργηθεί -κατά την παιδική ή την εφηβική περίοδο- οι κατάλληλες συνθήκες για συναισθηματική περίεξη και δεν παρασχέθηκαν επαρκώς οι δυνατότητες για συμ- βολοποίηση. Ως εκ τούτου, η δημιουργία και η διατήρηση συναισθηματικών δεσμών μοιράσματος και εμπιστοσύνης γίνεται δύσκολα ή καθόλου. Στον βαθμό που η ομάδα ενεργοποιεί και κρατά τόσο την περιέχουσα όσο και την φέρουσα διάστασή της, αναμέ- νουμε να μεταβολίζεται το τραυματικό συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός εσωτερικού περιέχοντος πλαισίου ικανού να στηρίζει ψυχικά μορφώματα. Η εργασία αυτή θα εικο- νογραφηθεί με κλινικά αποσπάσματα.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ R. D. HINSHELWOOD «Η ΚΛΑΪΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ»

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΕΔΩ-ΚΑΙ-ΤΩΡΑ

Γεωργία Χαλκιά

Η ψυχαναλυτική τεχνική που άρχισε από την ερμηνευτική των ονείρων μέχρι να εξελι- χθεί στην ανάλυση του πλαισίου διήνυσε πολλά ενδιάμεσα στάδια. Ένα από αυτά είναι η Κλαϊνική προσέγγιση, έτσι όπως παρουσιάζεται από τον R.D. Hinshelwood στο βιβλίο του «H Κλαϊνική Σκέψη στην Κλινική Πράξη». Ο Hinshelwood χρησιμοποιεί την ιστο- ρικότητα για να δείξει πώς η Κλαϊνική θεωρία αναδύθηκε από την κλινική πρακτική και πώς η κλινική εμπειρία οδήγησε σε νέες απόψεις περί θεραπευτικής διαδικασίας, οι οποίες με την σειρά τους οδήγησαν στην τροποποίηση της τεχνικής, ενώ η διεύρυνση του φάσματος των ασθενών και η θεραπεία τους οδήγησε σε νέες θεωρητικές διατυ- πώσεις. Οι διατυπώσεις αυτές έφεραν στην επιφάνεια την κεντρική σημασία της ενόρ- μησης του θανάτου, της καταστροφικότητας των παιδιών, της έννοιας του φθόνου αλλά και της επανόρθωσης.

34 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Μια βασική αρχή της Κλαϊνικής τεχνικής είναι η έμφαση που δίνεται στην προσεκτική εξέταση των κλινικών δεδομένων στο εδώ και τώρα, τα οποία δείχνουν πότε μία ερ- μηνεία είναι ‘σωστή’. Ένας τρόπος ελέγχου αυτής της προσέγγισης είναι η ακολουθία ‘άγχος-ερμηνεία-απάντηση’. Το υλικό που παρουσιάζεται δείχνει με κλινικά δεδομένα πώς είναι δυνατόν να επαληθευτεί ή να διαψευσθεί αυτή η προσέγγιση.

ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ: Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ

Παύλος Χατζητάσκος

Κατά την αναλυτική εργασία με ασθενείς οι οποίοι παρουσιάζουν ναρκισσιστική οργά- νωση προσωπικότητας, συχνά διαπιστώνουμε την υπερίσχυση καταστρεπτικών πλευ- ρών του Εαυτού εις βάρος των λιβιδινικών. Η κλινική αυτή κατάσταση έχει περιγραφεί ως «καταστρεπτικός ή αρνητικός ναρκισσισμός».

Κατά τη θεραπεία των ασθενών αυτών, διαπιστώνουμε ότι όλες οι προσπάθειές τους φαίνεται να αποσκοπούν στο να μετατρέψουν την ψυχαναλυτική διαδικασία σε κάτι που δεν έχει νόημα και να κάνουν τον αναλυτή να βιώνει αισθήματα ανικανότητας και ήττας, που προοδευτικά μπορεί να τον οδηγήσουν σε μία αμυντική απαξίωση του ασθενούς. Η κατάσταση αυτή ενισχύει τα συναισθήματά τους ότι ο αναλυτής γίνεται ένα από αυτά τα επικίνδυνα αντικείμενα από τα οποία πρέπει να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει τελικά σε διακοπή της αναλυτικής θεραπείας.

Επομένως, οι ασθενείς που παρουσιάζουν κλινικές εκδηλώσεις καταστρεπτικού ναρ- κισσισμού, κατά τη διάρκεια της ψυχαναλυτικής τους θεραπείας εμφανίζουν ισχυρές και επίμονες αντιστάσεις, καθώς και μεταβιβαστικά και αντιμεταβιβαστικά αδιέξοδα, τα οποία θέτουν επιτακτικά ερωτήματα που αφορούν την τεχνική.

Θα παρουσιαστεί κλινικό υλικό από την αναλυτική θεραπεία ασθενούς με κλινικές εκ- δηλώσεις καταστρεπτικού ναρκισσισμού, οι οποίες δημιούργησαν θεραπευτικά αδιέξο- δα, και θα γίνει αναφορά στην εξέλιξη της ερμηνευτικής τεχνικής, από την ερμηνεία της μεταβίβασης, στην ερμηνεία του πλαισίου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΖΕΥΓΟΥΣ

ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ “ΔΥΑΔΙΚΗΣ ΜΕΜΒΡΑΝΗΣ”

Γιώργος Καπράλος

Η εργασία αυτή επικεντρώνεται στην δημιουργία ενός πλαισίου για την διεξαγωγή μιας δυναμικής θεραπείας ζεύγους. Βασίζεται στο πρωτοποριακό έργο του H. V. Dicks και της σχολής του καθώς και στο έργο των Bion, Balint, M. Klein, D. Winnicott, M. Khan

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 35

και άλλων. O ορισμός του ζεύγους παραμένει ακόμα ακαθόριστος. Θα μπορούσε να ειπωθεί, χρησιμοποιώντας το έργο του Dicks, του Bion, του D. Winnicott, ότι πρόκειται για έναν “δυαδικό δυναμισμό”.
Αναπτύσσονται συνοπτικά οι 3 βασικές χρήσιμες υποθέσεις του Dicks για την ψυχοδυ- ναμική κατανόηση και θεραπεία του ζεύγους: η επιλογή του συντρόφου, η συνεννόηση(- συμπαιγνία) και το σύνορο ή δυαδική μεμβράνη. Ακολούθως παρατίθεται κλινικό υλικό. Η αναλυτική θεραπεία ζεύγους απαιτεί ένα διαφοροποιημένο setting παρόλο που μετα- βίβαση και η ερμηνεία εξακολουθούν να είναι τα βασικά εργαλεία παρέμβασης. Όπως το διατυπώνει ο Dicks: «η προσοχή... δεν εστιάζεται τόσο στην ατομική ψυχοπαθολογία αλλά στην “συναρμογή” των δύο εσωτερικών κόσμων. Η ουσία της συμπαιγνιακής δι- αδικασίας αφορά την αμοιβαία απόδοση, σε ασυνείδητο επίπεδο, αναγκών και συναι- σθημάτων με ταυτόχρονη εξασθένηση των ορίων του Εγώ».

Τέλος συζητιούνται κάποια ζητήματα που τίθενται στην αναλυτική θεραπεία ζεύγους σε σχέση με την διεξαγωγή μιας ατομικής θεραπείας, την ρύθμιση του πλαισίου, καθώς και οι δυσχέρειες που προκύπτουν κατά την θεραπευτική διαδικασία. Όπως τονίζει ο κα- θηγητής Α. Γιαννακούλας στην εισαγωγή του στο βιβλίο του Dicks (στην Ιταλική έκδοση) «... το να μπορείς να διακρίνεις τις εγγενείς δυσκολίες στο γάμο ως διαδικασία καθώς και τις συνήθεις κρίσεις, από τις αληθινές και σοβαρές συμπαιγνιακές παθολογίες, αποτελεί το κύριο θεραπευτικό καθήκον».

ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΕΨΗ, ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΣΤΙΣ ΦΥ- ΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ: ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Μίλτος Λειβαδίτης

Οι πολύσημες έννοιες «συνείδηση» και «συνειδητότητα» απασχολούν πολλούς γνωστι- κούς κλάδους, όπως τη Φιλοσοφία- Επιστημολογία, τη Γενική Ψυχολογία, την Ψυχανά- λυση, την Κλινική Ψυχιατρική, τις Νευροεπιστήμες. Μερικά από τα θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν στη συνειδητότητα είναι: Η φαινομενολογική διάσταση της συνείδησης και η σχέση μεταξύ των εμπειρικών ποιοτήτων και του νευροβιολογικού τους υποβά- θρου. Η συνειδητότητα ως επίγνωση και ως αυτοεπίγνωση και οι θεωρίες για τον εαυτό. Η σχέση μεταξύ συνειδητών και ασυνείδητων νοητικών διεργασιών. Οι συγχρονικές και δια-χρονικές διαστάσεις της συνείδησης, η ενότητα του συνειδέναι, το «ρεύμα της συ- νειδητότητας» στον χρόνο. Η διαπερατότητα της συνείδησης, δηλαδή η υποκειμενική αίσθηση ότι ο νους έχει αδιαμεσολάβητη ιδιωτική πρόσβαση στην πραγματικότητα. Για τα ζητήματα αυτά έχουν διατυπωθεί ποικίλες επιστημολογικές θεωρίες, από τον ακραίο φυσικαλισμό (τα συνειδησιακά φαινόμενα ανάγονται σε φυσικές διαδικα- σίες) και τον ελιμινατιβισμό (δεν υπάρχει φαινομενολογική συνειδητότητα) μέχρι τον οντολογικό υπαρξισμό (το συνειδέναι προηγείται οντολογικά του φυσικού είναι) και το

36 | ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Η ΝΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ;
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

νεομυστηριανισμό (η ανθρώπινη γνώση αδυνατεί να καλύψει το εξηγητικό χάσμα με- ταξύ υποκειμενικής εμπειρίας και αντικειμενικής πραγματικότητας). Ομοίως, διάφορες επιστημονικές θεωρίες, όπως η Ψυχανάλυση, η Γνωσιακή Επιστήμη, η Βιολογική και η Κλινική Ψυχολογία και Ψυχιατρική, επιχειρούν να διερευνήσουν το φαινόμενο της συ- νειδητότητας στο επίπεδο των κλινικών και των πειραματικών παρατηρήσεων.

Σκοπός της παρούσας ομιλίας είναι να διασαφηνίσει κάποιες από τις ανωτέρω έννοιες και να παρουσιάσει κάποιες από θεμελιώδεις σύγχρονες απόψεις γύρω από αυτές.

Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

Αντώνης Χατζημωϋσής

Αν υπάρχει ένα διαχρονικό αντικείμενο του πόθου για τους φιλοσόφους, αυτό είναι η κατάκτηση της αυτογνωσίας. Θα ήταν δύσκολο να σκεφτούμε κάποιον σημαντικό διανοητή, από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, που να έχει αντισταθεί στην επιθυμία να αποφανθεί για τη φύση, τη σπουδαιότητα, αλλά και τα εγγενή όρια της απόπειρας κάθε ανθρώπου να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Αν υφίσταται κάποια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ προ-νεωτερικών και νεωτερικών απόψεων για αυτό το ζήτημα, έγκειται στο ότι, για τους αρχαίους, η αυτογνωσία συνι- στά καταρχάς ένα στόχο που θα πρέπει να επιτύχουμε, ενώ για αρκετούς σύγχρονους στοχαστές η αυτογνωσία αποτελεί έναν επιστημολογικό γρίφο που οφείλουμε να επι- λύσουμε.

Μέσα από μια κριτική επισκόπηση της τρέχουσας έρευνας για τη σχέση μεταξύ αυτο- γνωσίας και αυτοσυνειδησίας, η ομιλία μου σκοπό έχει να φωτίσει ένα ζήτημα που πα- ραμένει εννοιολογικά σκοτεινό: γιατί άραγε η γνώση του εαυτού μας να συνιστά ένα – ίσως το σημαντικότερο – πνευματικό αγαθό;

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ «ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ»

Σωκράτης Δεληβογιατζής

Ο φιλοσοφικός λόγος, όπως ιδίως ασκείται μετά τον Ηegel, μας εισάγει σε ένα χώρο άσκησης ή βαθειάς αμφιβολίας του «αντικειμένου», που σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά ένα γέμισμα σημασιών που η συνείδηση παρέχει στα πράγματα. Στους θεωρητι- κούς ιδίως της «υποψίας» (Μarx, Νietzsche, Freud), κατά τον Ricoeur, διαφοροποιούμε το κοίταγμά μας της αλήθειας (ως συμφωνίας του μέσα με το έξω), η οποία, στο πλαίσιο της αυτονομίας του υποκειμένου (cogito ή ανακλαστικού συνειδότος που οδηγεί στην περιστασιακή γνώση), εμφανίζεται ως αποκύημα μιας ψευδούς συνείδησης. Η έγερση της συγκεκριμένης μοναδικής σκέψης σε καθολικό σύστημα βέβαιης ερμηνείας παρα- κάμπτει ή καταργεί επιφανειακά το πλέγμα περιοριστικών σχέσεων, τη στιγμή που είναι άμεση υπαγόρευσή του.

XVo ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ | 37

Η παρεμβολή των κάθε είδους ανασταλτικών σχημάτων (όπως ιδεολογιών) που εκβάλ- λουν σε αφαιρετικές κατασκευές, έστρεψαν σύγχρονους στοχαστές, όπως ο Foucault, στο να μιλήσουν για το τέλος του ανθρώπου ως προσωπικού παραγωγικού υποκειμέ- νου. Ο ίδιος, όπως και οι Deleuze και Guattari, βλέπουν μέσα από την πίστη στην εγελει- ανή εσωτερικότητα της έννοιας ή στην υπέρβαση της ιδέας την εσωτερικευμένη εικόνα μιας τάξης πραγμάτων που στατικοποιεί τον άνθρωπο και αδρανοποιεί ή εκκενώνει την ελευθερία. Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται άρα στη μελέτη των διάφορων τρόπων υποκειμενοποίησης του ανθρώπινου όντος μέσα από τις σχέσεις του εξουσίας, που εμ- φανίζουν μια μεγάλη περιπλοκότητα - σχέσεις διαφορετικές από τις καθαρά παραγω- γικές (οικονομικές) ή εννοιολογικές σχέσεις. Η υποκειμενοποίηση αυτή είναι στο βάθος αντικειμενοποίηση, μετατροπή δηλαδή των συγκεκριμένων υποκειμένων σε αντικείμενα εξουσίας μέσω διαιρετικών πρακτικών: τα υποκείμενα διαιρούνται είτε εσωτερικά είτε σε σχέση προς τους άλλους (πρβλ. σεξουαλικότητα ή τρέλα).

Ο ρεαλιστικός χαρακτήρας των αναλύσεων αυτών, από το ένα μέρος, και μια ορισμένη φαινομενολογική περιγραφή του υποκειμένου, από το άλλο, μάς ωθούν σε μια διαλε- κτική θέαση του πραγματικού: το υποκείμενο ανήκει στην ολότητα, η οποία αποπαγιο- ποιείται, δένεται με τον χρόνο και την πράξη, γίνεται όλο και περισσότερο ανανεωτική εμπειρία, ενώ ο φιλοσοφικός λόγος ως σκέψη δεν μπορεί παρά να είναι προοπτικός, πολλαπλός και εννοιολογικά ενοποιημένος: ο τόπος του μικτού, «προϊόν» και ταυτόχρο- να «παραγωγός».

Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΩΣ ΨΥΧΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

Γρηγόρης Βασλαματζής

Υπάρχουν δύο τουλάχιστον επίπεδα της αναλυτικής εργασίας. Ο αναλυτής βρίσκεται, σε μια κατάσταση εμπαθητικής σύλληψης της συνειρμικής αλυσίδας του αναλυόμενου, ενώ παράλληλα είναι και σε ετοιμότητα για υποδοχή των συναισθημάτων και των μη μορφοποιημένων βιωμάτων του. Η ερμηνεία στη μεταβίβαση ανήκει σε αυτό το επίπε- δο. Παράλληλα με αυτό ή τουλάχιστον σε ορισμένες στιγμές της αναλυτικής διαδικασί- ας, δημιουργείται μια ειδική συνθήκη κατά την οποία ο αναλυτής (μπορεί να) αφήνεται στην δημιουργία ενός διϋποκειμενικού αναλυτικού τρίτου (Ogden, 1994) ή - όπως αλ- λιώς έχει διατυπωθεί - μιας “αμοιβαίας δραστηριότητας” (Kris, 1982). Το ένα επίπεδο δεν καταργεί το άλλο. Αντίθετα οδηγούν στην διεύρυνση της οπτικής γωνίας του αναλυ- τή. Με αυτήν την έννοια η ψυχική του εργασία στο παρόν καθοδηγείται από την ικανό- τητά του να λειτουργεί με “διόφθαλμη σκέψη”.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κατανόησης της αναλυτικής εργασίας, τα ζεύγη “παρόν - πα- ρελθόν”, “μεταβίβαση - αντιμεταβίβαση”, “ενδοψυχικό - διϋποκειμενικό” πρέπει να τα δούμε ως συμπληρωματικά, με αλληλοσυνδεόμενες διαστάσεις.